Είναι τα δύο άκρα της εγχώριας ιστορίας των κομματικών συνεδρίων: το 1996 ο Κώστας Σημίτης επανεξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από τους απρόθυμους συνέδρους του κόμματος απειλώντας ότι σε διαφορετική περίπτωση θα παραιτηθεί από πρωθυπουργός. Είκοσι χρόνια αργότερα ο Αλέξης Τσίπρας επανεξελέγη πρόεδρος του δικού του κόμματος με 93,54%.

Ηταν τότε ο Σημίτης ένας ηγέτης υπό προθεσμία; Οσο είναι σοβιετικό το ποσοστό με το οποίο εξελέγη σήμερα ο Τσίπρας. Ο χαρακτήρας των δύο άκρων δεν σχετίζεται με τα πρόσωπα ή τη φύση των κομμάτων τους αλλά με την ιστορική φάση. Το μεταπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ έζησε τότε ό,τι είχε ζήσει νωρίτερα η μετακαραμανλική ΝΔ και ό,τι θα ζήσει στο μέλλον ο μετατσιπρικός ΣΥΡΙΖΑ: τη φυσική μετάλλαξη ενός κόμματος του ενός ιδρυτή σε κόμμα μνηστήρων. Από αυτήν την άποψη, το περίεργο δεν είναι το 93,54%, ποσοστό που έκανε κάποιους να παραλληλίσουν τον Τσίπρα με τον Τσαουσέσκου. Αλλά το 6,46% των συνέδρων που φαντάζονται ότι μπορεί να υπάρξουν χωρίς τον μετασοβιετικό ηγέτη τους.

Αν και δέσμιος των εσωκομματικών ισορροπιών, ο Κώστας Σημίτης αποδείχθηκε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης. Είναι δύσκολο ο Αλέξης Τσίπρας να τρέφει τέτοιες αυταπάτες –εκτός εάν εμπνέεται πραγματικά από τον Νικολάε Τσαουσέσκου. Σε κάθε περίπτωση, το δυσθεώρητο ποσοστό που απέσπασε στο συνέδριο δεν τον απελευθερώνει από τα συνεδριακά δεσμά. Με άλλα λόγια, μοιάζει σχεδόν αδύνατο να κάνει ανασχηματισμό αγνοώντας τις ψήφους που έλαβαν οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί του. Και τι νόημα έχει ένας ανασχηματισμός που δεν θα δώσει την αίσθηση μιας νέας αρχής; Αν και πανίσχυρος, ο Αλέξης Τσίπρας είναι στην ουσία δεσμώτης. Με σοβιετικούς όρους, Τσαουσέσκου δεσμώτης.

Τελευταία Νέα