Αναζήτηση
Ηταν ένας Τσίπρας από τα παλιά. Λάβρος. Λάλος. Λαγοπόδαρος. Ηταν ένας Τσίπρας που έμοιαζε να ξαναβρίσκει τη φόρμα της αντιμνημονιακής του αγανάκτησης –χείμαρρος καταγγελίας χωρίς όχθες πολιτικής ορθότητας.
Ηταν όντως ο παλιός Τσίπρας. Μόνο που ο παλιός σκοπός δεν αντηχεί ίδιος στα σημερινά συμφραζόμενα. Ο Τσίπρας δεν είναι ο αντισυστημικός αντάρτης που μπορεί να εξαντλείται στη δαιμονοποίηση των αντιπάλων του. Μπορεί να μιλάει σαν αντάρτης. Αλλά δεν μπορεί πια να ακούγεται σαν τέτοιος. Ακούγεται μόνο η ηχώ του.
Παπασταύρου. Παπασταύρου. Παπασταύρου. Ζίμενς. Ζίμενς. Ζίμενς. Η τσιπρική άμυνα δεν μπόρεσε να απεγκλωβιστεί από τον αυτοματισμό του «εσείς ήσασταν χειρότεροι». «Εσείς είχατε περισσότερους Καλογρίτσες».
Αν ο Πρωθυπουργός προκάλεσε τη χθεσινή συζήτηση για να συσπειρώσει το κομματικό του ακροατήριο, μπορεί και να το κατάφερε. Εδωσε στους φανατικούς του την αγαπημένη τροφή τους.
Αν σκοπός του ήταν να σύρει τον Μητσοτάκη σε ένα τερέν που ο ίδιος θεωρεί εαυτόν προσωπικά ασυναγώνιστο, μάλλον η αναμέτρηση δεν εξελίχθηκε όπως την περίμενε. Το σχήμα «το αλάνι πετροβολάει το σπασικλάκι» δεν λειτούργησε, γιατί το σπασικλάκι, έχοντας μάθει από τα τραύματά του, έδειξε για πρώτη φορά ότι μπορεί να είναι ανταγωνιστικό και ως αλάνι.
Αν, πάλι, στη σύγκρουση για τη διαπλοκή είχαν επενδυθεί ελπίδες αλλαγής σκηνικού, η επένδυση δεν επρόκειτο, ανεξαρτήτως της επίδοσης Τσίπρα, να αποδώσει. Είχε φανεί πολύ πριν από τη συζήτηση, αλλά η συζήτηση το επιβεβαίωσε: η σταυροφορία της αντιδιαπλοκής όχι μόνο δεν αρκεί για να ισοσκελίσει τη φθορά της κυβέρνησης από την οικονομία, αλλά, μετά βοσκοτόπων, αποτελεί αφ’ εαυτής εστία φθοράς. Το σημερινό βεληνεκές της σταυροφορίας θα μπορούσε κανείς να το μετρήσει από τα πρόσωπα που την επωμίστηκαν χθες. Η ενσάρκωση του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» επαφίεται πλέον στον Καμμένο, τον Σπίρτζη, τον Παπαγγελόπουλο.
Εάν ισχύει ότι το πρόταγμα της σκανδαλοθηρίας αρκεί μόνο για να «μπετονάρει» ένα κομματικό συνέδριο που, ούτως ή άλλως, θα αποθέωνε τον Τσίπρα, τότε ποιο πολιτικό κεφάλαιο του απομένει; Λένε το χρέος –σε συνδυασμό με μια κάποια ανάκαμψη της οικονομίας. Το χθεσινό Eurogroup επιβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να προσδοκά σε εποικοδομητική στάση του Βερολίνου. Αλλά ακόμη κι αν επιτύχει διευθέτηση του χρέους, θα πρόκειται για ένα μακροοικονομικό επίτευγμα που απαιτεί χρόνο –χρόνια –για να γίνει κοινωνικό βίωμα.
Η δυσκολία του Πρωθυπουργού να βρει μια γλώσσα που θα υπερβαίνει τον ρετρό αντιπολιτευτικό εαυτό του είναι η ίδια η δυσκολία του να αναγνωρίσει τη νέα οικονομική και θεσμική πραγματικότητα που εκείνος έχει διαμορφώσει. Είναι η αδυναμία του να διαγνώσει ότι στην Ελλάδα του Τσίπρα το πολιτικό προϊόν «Τσίπρας» δεν πουλάει πια.
