Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει ένα όραμα. Ενα όραμα που δεν ακούγεται και πολύ οραματικό γιατί ο ίδιος διάλεξε να το χωρίσει σε τρεις κουβάδες. Οι δύο πρώτοι κουβάδες είναι τα συμφωνηθέντα και τα υπό διαπραγμάτευση ζητήματα. Στον τρίτο είναι οι παρεμβάσεις που –κατά Τσακαλώτο –στο τέλος του συριζαϊκού πειράματος θα μπορούν «να κάνουν τον αριστερό κόσμο περήφανο».

Ο τελευταίος κουβάς επιβεβαιώνει ότι ο υπουργός Οικονομικών δεν ενδιαφέρεται τόσο να περπατήσει. Ενδιαφέρεται κυρίως να πετάξει –με τα φτερά της μαρξιστικής φαντασίας. Μπορεί να μην έχει τον μιντιακό λούστρο του προκατόχου του. Εχει όμως την ίδια τάση να απορροφάται από τη μεγάλη εικόνα, το Μεγάλο Σχέδιο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ευρωζώνης. Εξού και παρεξηγείται καμιά φορά από τους δημοσιογράφους, όπως προχθές που τον άκουσαν στη Βουλή να αναρωτιέται αν η Ελλάδα μπορεί να επιζήσει στην παρούσα (νεοφιλελεύθερα ανισόρροπη) ευρωζώνη.

Οχι, είπε μετά με γραπτή δήλωση το υπουργείο. Ο Τσακαλώτος δεν προβληματίζεται για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Ομως, η τάση του να προσεγγίζει το χαρτοφυλάκιό του μάλλον ως θεωρητικός του μαρξισμού παρά ως πολιτικός της πράξης ταιριάζει απόλυτα στο κοστούμι του ρόλου που του έχει ράψει το Μαξίμου.

Με βάση το –τρόπος του λέγειν –υπόδειγμα της συριζαϊκής διακυβέρνησης, η οικονομική πολιτική αντιμετωπίζεται ως πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στον υπουργό Οικονομικών. Μπορεί εκείνος με τα καλά αγγλικά του να κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τη διαπραγμάτευση όμως την κινεί το Μαξίμου «πολιτικά». «Πολιτική» διαπραγμάτευση έχει αποδειχτεί ότι σημαίνει να δαιμονοποιείς, ας πούμε, το ΔΝΤ –ακόμη και επικαλούμενος τηλεφωνικές υποκλοπές –ενώ ταυτόχρονα επιχειρείς να χρησιμοποιήσεις τις θέσεις του Ταμείου περί διευθέτησης του χρέους και χαμηλότερων πλεονασμάτων.

Πρόκειται για μια πολιτική που σχεδιάζεται και αναπτύσσεται όχι από τον Τσακαλώτο. Το ίδιο και στα τραπεζικά. Οι παράγοντες του Μαξίμου ασκούσαν όλη την παρασκηνιακή επιρροή τους στην Αττικής και στη διελκυστίνδα με τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, την ώρα που ο –φίλος του διοικητή –υπουργός περιοριζόταν σε διαλέξεις για τράπεζες με κοινωνική λογοδοσία και συνεταιριστικά Sparkassen.

Πρόσωπο χρήσιμο εσωκομματικά για τον Τσίπρα, ο Τσακαλώτος εμφανιζόταν κατά καιρούς σαν απρόθυμος μνημονιακός με τύψεις αριστερής συνειδήσεως. Αυτή η παραφιλολογία τον κατέστησε ακόμη χρησιμότερο, γιατί νομιμοποίησε την προβολή του ως ενδοσυριζαϊκού πόλου. Φτιάχτηκε έτσι μια παλέτα αριστερών αποχρώσεων όπου το ευκλείδειο κόκκινο των 53 εμφανιζόταν πιο πούρο από εκείνο των τσιπρικών. Με αυτή την παλέτα θα ζωγραφιστεί και το κάδρο του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ –ενός αρχηγικού κόμματος με αριστεροκινηματική πρόσοψη.

Στο πρόσωπο του Τσακαλώτου ο Τσίπρας δεν βρήκε μόνον έναν βολικό υπουργό. Βρήκε και μια φιγούρα για να γεμίσει βολικά τη σκηνή του εσωκομματικού κουκλοθεάτρου.

Τελευταία Νέα