[Ενοχοποιητικά στοιχεία] Ωραία και μοιραία Δημοκρατία;

Μία ερωμένη λοιπόν

επίμονη, πανούργα

σχεδόν όσο η ίδια η Ιστορία

και ως τέτοια

μοιραία κι αμετάκλητη

Νίκος Παπαδάκης, Ο,τι [δεν] θα μπορούσε να είναι αλλιώς

Η Δημοκρατία, ως αξία, παίρνει διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο κατά το διάβα της Ιστορίας. Ανελεύθερη όμως Δημοκρατία, που δικαιολογεί τη σχετικοποίηση των αξιών ατομικής και πολιτικής ελευθερίας, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από κανέναν.

Δημοκρατία δεν είναι το όνομα που δίνουν στο Πολίτευμα οι ίδιοι οι ασκούντες την εξουσία γιατί, ως γνωστόν, η «αυταρχική δημοκρατία» πυροδοτεί εκ-ρήξεις ένθεν/κακείθεν.

Δεν πιστεύω στη θεωρία των δύο άκρων. Aλλωστε εάν κάποιος υιοθετήσει αυτή την άποψη πρέπει να μετρήσει τόσα «άκρα» στην κοινωνία όσες είναι οι πολλές [δυστυχώς] εκδοχές της βίας στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Αν [ξε]φύγουμε λοιπόν από αυτό το ψευτοδίλημμα θα δούμε πιο καθαρά την παράξενη γοητεία προς τον λαϊκό ολοκληρωτισμό[!] που κυριαρχεί, σαν ένα είδος ακατανόητου μυστικισμού, σε πολλά τμήματα της κοινωνίας.

Μπορεί να φταίνε ο φόβος και η ανασφάλεια από την εγκληματικότητα [μολονότι η Ελληνική Αστυνομία σημειώνει συνεχώς επιτυχίες], η διαφθορά και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα [μολονότι έχουν ψηφιστεί δεκάδες σχετικοί νόμοι «κάθαρσης»], η αίσθηση ατιμωρησίας και συγκάλυψης σκανδάλων [μολονότι οι δικαστικές Αρχές έχουν στείλει στο εδώλιο του κατηγορουμένου ουκ ολίγους πρώην, ίσως και νυν, καταχραστές] αλλά το πλέον κρίσιμο κριτήριο απόκλισης παραμένει η διαφαινόμενη αδυναμία ή και δειλία της Δημοκρατίας να σταθεί στο θεσμικό και κοινωνικό της ύψος, ως ομπρέλα προστασίας όλων των πολιτών κι ανθρώπων, χωρίς εκπτώσεις και διακρίσεις.

Μοιάζει σαν να μην έχει τις δυνάμεις να προστατευθεί από τον ίδιο τον εαυτό της.

Το επιχείρημα ότι «η Δημοκρατία διαθέτει μηχανισμούς αυτοπροστασίας» δεν επαληθεύεται στην πράξη. Η ελληνική Δημοκρατία δεν συνιστά ένα σταθερό κι αναλλοίωτο θεσμικό σύστημα, το οποίο, εν είδει αυτόματου πιλότου, εντοπίζει αμέσως τις παρεκκλίσεις και διορθώνει αμελλητί την πορεία.

Η χρήση [ή και κατάχρηση] π.χ. κάθε μορφής βίας ή απειλής βίας επιφέρει αλλοιώσεις στα νοήματα της ελευθερίας και των δικαιωμάτων κι επιτρέπει στην κάθε ακραία εκδοχή κατάλυσης της Δημοκρατίας [και σε κάθε ακραίο «επαναστάτη»] να εμφανίζεται με τον μανδύα της απελευθέρωσης και του απελευθερωτή.

Οι προοδευτικοί πολίτες δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα των [δήθεν] αντισυστημικών, εμμέσως αντιδημοκρατικών διακηρύξεων, δεν πρέπει να μετατρέψουν τη συλλογική διάψευση της συγκυρίας σε άρνηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν πρέπει να γοητεύονται με οτιδήποτε το πολιτικά «εξωτικό» τούς σερβίρουν.

Οσον αφορά στον πολιτικό κόσμο πρέπει να εγκαταλείψει το ανούσιο πολιτικό θέαμα και την κούφια ρητορική της μαγκιάς και με σύνεση, σχέδιο, προγραμματισμό και συναίνεση να εγκύψει στα μεγάλα προβλήματα της πατρίδας. Και να θυμούνται καθημερινά ότι «η έντοκος βία» [Δ. Σεβαστάκης] προκαλεί συνεχώς «τρύπες στη Δημοκρατία» [Π. Μπουκάλας].

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός