Αναζήτηση
Δεν είναι όλες οι εκρήξεις ατυχήματα. Μερικές είναι προϊόντα ωρολογιακών μηχανισμών. Ρολόι η Δικαιοσύνη δεν κοιτάει. Ομως, η δίωξη κατά του πρώην υπευθύνου για τα ταμεία του ΠΑΣΟΚ Ροβέρτου Σπυρόπουλου συγχρονίζεται ιδανικά με τα πολιτικά συμφραζόμενα.
Η γραμμή άμυνας της κυβέρνησης απέναντι στις βολές που δέχεται για την Αττικής και τις παραφυάδες της χαράχτηκε από τον ίδιο τον Τσίπρα στη Βουλή. Το νόημα ήταν «εσείς κάνατε χειρότερα». Εξού και ο ΣΥΡΙΖΑ –επισήμως, με ανακοινωθέν του –έσπευσε να υιοθετήσει πολιτικά την ποινική ωρίμαση μιας υπόθεσης που βρίσκεται στα εισαγγελικά συρτάρια εδώ και τρία χρόνια. Από τότε που ο Βαγγέλης Βενιζέλος έστειλε στη Δικαιοσύνη το πόρισμα των ελεγκτικών εταιρειών που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ είχε καλέσει να ελέγξουν τα οικονομικά του.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δρέπει ετεροχρονισμένα τα ξινά σταφύλια της παλιάς εμφύλιας οργής μεταξύ Βενιζέλου και Παπανδρέου. Αλλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ να θέλει να ρίξει πρώτον τον ΓΑΠ στην αρένα; Γιατί δεν επέλεξε να στοχοποιήσει, ας πούμε, τη ΝΔ και τα εξίσου αμφιλεγόμενα δάνειά της;
Φαίνεται ότι το Μαξίμου δεν εκτίμησε την κουβελοπρεπή διαθεσιμότητα του πρώην πρωθυπουργού. Δεν εκτίμησε την ετοιμότητά του να εμπλουτίσει το σκηνικό των παραστάσεων συναίνεσης που έστηνε ο Τσίπρας για να υποδυθεί ότι συνομιλεί με την εγχώρια σοσιαλδημοκρατία.
Το πώς ο Πρωθυπουργός εννοεί αυτές τις προσεγγίσεις θα πρέπει να το είχε καταλάβει ο Παπανδρέου ήδη από την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ. Θα έπρεπε να έχει καταλάβει ότι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επιτίθεται στο παλαιό πολιτικό σύστημα, εξαιρεί άλλους επιγόνους, αλλά όχι τον ΓΑΠ.
Η προσπάθεια εκμετάλλευσης της δίωξης ήδη από την πρώτη ώρα δείχνει ότι η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει την υπόθεση ως μοχλό δαιμονοποίησης του ΠΑΣΟΚ. Η Χαριλάου Τρικούπη έχει πλέον ντοκτορά σε τέτοιες επιθέσεις. Η τωρινή ηγεσία του κόμματος δεν θα είχε λόγο να μπει στην ουσία. Θα αρκούσε, λένε, μια γραμμή θεσμικής αποστασιοποίησης –του τύπου «εμείς τα στείλαμε στη Δικαιοσύνη, της έχουμε εμπιστοσύνη».
Θα πρόκειται για ένα σπάνιο «εμείς». Ενα «εμείς» στο οποίο ενδέχεται να συναντηθούν ο Βενιζέλος, που προκάλεσε ως πρόεδρος το πόρισμα, και η διάδοχός του, που συναίνεσε στην κατάρτισή του και φέρεται να έχει γνώση των λεπτομερειών του.
Η άμυνα περί αυτοκάθαρσης ακούγεται λογική. Φαίνεται σαν να αρκεί για να απεγκλωβίσει το παρόν ΠΑΣΟΚ από το συριζαϊκό μαρκάρισμα. Ακούγεται έτσι, αλλά στο παρελθόν δεν έχει αποδώσει.
Το κόμμα είχε πετάξει τον Τζοχατζόπουλο από τα ψηφοδέλτιά του πολύ πριν εκείνος βρεθεί αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη. Κι ωστόσο κανείς δεν αναγνώρισε στο ΠΑΣΟΚ αυτοκάθαρση. Το αντίθετο. Το βάρος έπεσε στο κόμμα –και το συνέθλιψε.
Τώρα ο πρώην πρόεδρος δεν βρίσκεται καν στο ίδιο κόμμα. Αλλά όπως και τότε ό,τι απέμεινε από το brand το φέρουν όλοι μαζί. Πρώην και νυν.
