Η κουμπαριά δεν είναι ποινικό αδίκημα. Τι φταίει ένας επιχειρηματίας αν ο κουμπάρος του έγινε υπουργός; Τι φταίει ο Ιωάννης Χρήστου Καλογρίτσας που ο Χρήστος Σπίρτζης δέχτηκε κατακούτελα την επιφοίτηση του συριζαϊκού πνεύματος λίγο πριν από τις εκλογές του 2015 και αποφάσισε να πηδήξει από τη βάρκα του ΠΑΣΟΚ στο θωρηκτό της νέας εξουσίας;

Καμία κουμπαριά δεν είναι ντροπή. Απλώς, όταν η κουμπαριά μεταφράζεται σε πολιτικό μέγεθος, συμβαίνει να βρίσκεται κανείς στην ανάγκη να παίρνει τις αποστάσεις του. Ο Σπίρτζης διαβεβαιώνει ότι ο κουμπάρος του έχει «μια χαρά ηθικές αξίες». Αλλά, εσχάτως, έσπευσε να ευθυγραμμιστεί με την κυβέρνηση στην αναδίπλωσή της, επαναλαμβάνοντας ότι όποιος υπερθεματιστής δεν έχει τα λεφτά θα εκπέσει.

Πρόκειται για άσφαιρη διαβεβαίωση, αφού ο –τρόπος του λέγειν –έλεγχος που προβλεπόταν έχει ήδη ολοκληρωθεί. Οι υπερθεματιστές δεν είναι πια προσωρινοί. Απλώς η κυβέρνηση αναζητεί ex post οδό διαφυγής από μια υπόθεση που ήδη αναπτύσσει τη βαρυτική έλξη πολιτικής μαύρης τρύπας.

Ο υπουργός Υποδομών έδειξε από την πρώτη στιγμή τον ζήλο του νεοπροσήλυτου. Στον τρόπο και στο ύφος με το οποίο πολιτευόταν μπορούσε κανείς να διαγνώσει αυτό που στη συνέχεια εκτυλίχθηκε ως κατευθυντήριο δόγμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Στη σπουδή του να σαρώσει τις διοικήσεις όλων των δημόσιων φορέων που είχε στο χαρτοφυλάκιό του, στο εισαγγελικό πάθος με το οποίο κατήγγελλε το «σύστημα» που προηγήθηκε, στην ετοιμότητά του να υπερκεράσει ακόμη και τις ανεξάρτητες Αρχές, όπως η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), ο Σπίρτζης ενσάρκωνε κάθε λέξη από το εγχειρίδιο της συριζαϊκής διακυβέρνησης.

Τα άμεσα αποτελέσματα αυτής της διακυβέρνησης –η υποτροπή, ας πούμε, των δημόσιων συγκοινωνιών στα ελλείμματα ή η επιστολή του επιτρόπου Ετινγκερ για την ανεξαρτησία της ΕΕΤΤ –δεν ήταν βέβαια ικανά να αναχαιτίσουν την ορμή της. Ο στενός κυβερνητικός πυρήνας έτρεχε με κομμένα τα φρένα, σαν να μην υπήρχαν αντίβαρα. Τα παλιά κόμματα αντιδρούσαν ενοχοποιημένα –με την εξαίρεση ενός τμήματος της συντηρητικής παράταξης που συνεργούσε. Οι θεσμοί έμοιαζαν εύκολη λεία. Τα media φαίνονταν πολύ εξασθενημένα και συκοφαντημένα για να αντισταθούν.

Η ευκολία στα πρώτα «χιλιόμετρα» έκανε την κυβέρνηση να κινείται με ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Πρόκειται για την αυτοπεποίθηση που βαπτίστηκε «καθεστωτική» επειδή είχε τέτοιες στοχεύσεις. Δεν είχε όμως και τις αντίστοιχες προδιαγραφές για να επιβληθεί ως καθεστώς. Αν κάτι δείχνει η τοξική διασταύρωση της Τράπεζας Αττικής με το πρότζεκτ των τηλεοπτικών αδειών είναι ότι το επίδοξο «καθεστώς» δεν είχε μετρήσει τις αντιστάσεις ούτε της ευρωπαϊκής τραπεζικής εποπτείας, ούτε των ΜΜΕ, ούτε των δικαστικών λειτουργών.

Αντιθέτως υπολόγιζε, όπως έλεγε χθες ο Σπίρτζης, σε μια τράπεζα «έξω από τις συστημικές, εκτός ΤΧΣ» με εθνική «αναφορά». Υπολόγιζε σε μια πιο βολική χώρα.

Τελευταία Νέα