Εχω εντυπωσιαστεί από τη σπουδή διαφόρων της προόδου να αποδείξουν ότι οι κάτοικοι του Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης είναι ρατσιστές, να μην πω και φασίστες, εξαιτίας της άρνησης του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού να μη χρησιμοποιηθεί το σχολικό κτίριο για να κάνουν μάθημα τα παιδιά των προσφύγων που φιλοξενούνται σε «δομές» στην περιοχή.

Φασίστες; Το Ωραιόκαστρο είναι μια περιοχή, κοντά στη Θεσσαλονίκη, στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα. Η Χρυσή Αυγή είναι τρίτη –και, πιθανόν, έχει σκληρό πυρήνα που συνέβαλε στην απόφαση. Η τεχνογνωσία της κατάληψης, πάλι, με την οποία απειλούν, έχει αριστερή καταγωγή και «νομιμοποίηση», αλλά έχει μετατραπεί σε κάτι σαν εθιμικό δίκαιο. Οπότε;

Οπότε, το πρόβλημα δεν περιγράφεται με αφορισμούς. Και η ουσία είναι μία. Οτι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εξαρχής βάφτισε την έλλειψη πολιτικής για τους πρόσφυγες (και τους μετανάστες) πολιτική αλληλεγγύης. Δεν την εννοούσε. Θεωρούσε κουτοπόνηρα ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι πέρασμα για την Ευρώπη –εξού και η μαγική φράση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου ότι οι πρόσφυγες «εξαφανίζονται». Αυτό κράτησε για ένα διάστημα –αλλά τίποτα δεν κρατά για πάντα. Κάπως έτσι εγκλωβίστηκαν χιλιάδες ξένοι στην Ελλάδα.

Προσωπικώς, είδα πολλούς. Επισκέφτηκα τον καταυλισμό της Ειδομένης, δεν χωράει ο νους του ανθρώπου τη δυστυχία την εκτεθειμένη στα χωράφια, στη σκόνη και στη λάσπη –την οποία αντιμετώπισαν αποκλειστικά ανθρωπιστικές οργανώσεις και ΜΚΟ, όχι όλες με το ίδιο κίνητρο. Τις προάλλες είδα έναν άλλο καταυλισμό, χειρότερο από της Ειδομένης, στην «αρχαιολογική περιοχή» του Ελληνικού, στο κεντρικό κτίριο του αεροδρομίου, που λειτουργεί ως αποθήκη ψυχών (αλλά και εκκολαπτήριο συλλογικής οργής πρωτίστως για την Ελλάδα, στη συνέχεια και για την Ευρώπη).

Τα παιδιά που ζουν σε αυτά τα εκκολαπτήρια οργής, άραγε, πάνε σχολείο; Τι γράμματα μαθαίνουν; Με ποια προοπτική, για ποιο μέλλον; Ποιος πληρώνει; Ποιοι διδάσκουν; Σε ποια κτίρια;

Οι πρόσφυγες (και πολλοί μετανάστες) στην Ελλάδα από τη Συρία αλλά και από τη Βόρεια Αφρική, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι, έφτασαν τους 60.000. Είναι εξαφανισμένοι από το προσκήνιο, το κράτος κάνει σαν να μην υπάρχουν –και όταν κοινωνίες ή κοινωνικές ομάδες γκρινιάζουν κυρίως επειδή αυτές πρέπει να καλύψουν το έλλειμμα κρατικών υποδομών, φορτώνονται κι από πάνω με τις κατηγορίες του ρατσιστή και του χρυσαυγίτη. Πολλοί, κάποια στιγμή, μπορεί και να γίνουν.

Πολύ φοβάμαι ότι η απροϋπόθετη επίκληση της αλληλεγγύης προς πρόσφυγες και μετανάστες είναι μια αταβιστική διαδικασία, εργαλείο της Αριστεράς για να διεκδικεί το μονοπώλιο του ανθρωπισμού. Διαδικασία ανάλογη της εκμετάλλευσης των κινημάτων της ειρήνης στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου: οι αριστεροί όπου Γης αγωνίζονταν για την παγκόσμια ειρήνη, τι πιο ευγενικός σκοπός (κι ας είχε η ΕΣΣΔ ατομική βόμβα). Αντιστοίχως, πόσο ευγενικό είναι να παριστάνεις τον φιλάνθρωπο με τους ξένους –αρκεί να μην παίρνει χαμπάρι ο κόσμος την αδιαφορία σου.

Συμπέρασμα: ρατσισμός υπάρχει, είναι βέβαιο, αλλά σε ένα βαθμό τον γεννά η έλλειψη του κράτους, η απουσία κρατικής φροντίδας –και η έξοδος προς τις κοινωνίες, προς τα εκατοντάδες Ωραιόκαστρα της χώρας, της γκετοποιημένης ετερότητας.

Τελευταία Νέα