Αναζήτηση
Τί είναι ένας δικαστής-μετανοητής;
Το τέλος και η αρχή.
Ο εξαγγέλων τον Νόμο.
Αλμπέρ Καμί, «Η πτώση»
Πολλά έχουν ειπωθεί, γραφτεί και κυρίως υπονοηθεί για τον ρόλο της Δικαιοσύνης[ειδικότερα ορισμένων επίορκων δικαστών] σε κάθε περίοδο της πολιτικής ιστορίας. Ιδίως από τη Μεταπολίτευση και ύστερα, το δικαστικό σώμα ενεπλάκη, ως μη έδει, στα πολιτικά παιχνίδια και πολλές φορές η κρυφοκομματική/κυβερνητική στάση κάποιων γενίκευσε την καχυποψία και έτσι αδίκησε δικαστές ήθους και κύρους, οι οποίοι αντεστάθησαν –διά του Συντάγματος και των νόμων [κι όχι κρατώντας ντουντούκα] –στην υπαγωγή/υποταγή της συνείδησής τους σε σκοπιμότητες, συγκυρίες και άνωθεν εντολές.
Σήμερα μοιάζει να ζούμε σε φάση δικαιοπολιτικής [;] μετάβασης σε «κάποιο άλλο σύστημα» απονομής της Δικαιοσύνης ή ακόμα και αντίληψης της έννοιας της νομιμότητας σε βαθμό που δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί ο πολίτης με βάση ποιον νόμο αποφαίνεται ο δικαστής [τον ισχύοντα, αυτόν που ερμηνεύει το αρμόδιο υπουργείο, αυτόν που θα ψηφιστεί στο μέλλον, τον «νόμο» του πλήθους ή των ΜΜΕ;].
Κρίσιμο το ερώτημα, το οποίο προφανώς δεν σκοπεύει να θίξει την τιμή και την υπόληψη του συνόλου των δικαστών, αλλά να θέσει το θέμα σε δημόσιο διάλογο.
Δανείζομαι σχετικό απόσπασμα από το πόνημα του νυν υπουργού Δικαιοσύνης καθηγητή Νίκου Παρασκευόπουλου [«Η κριτική της ποινικής δικαιοσύνης από τον πολίτη και τον ειδικό, 1982»]
«Η ενίσχυση του δικαστή απέναντι στον νόμο δεν έχει οπωσδήποτε φιλελεύθερο προσανατολισμό, αφού η εξασθένηση του νόμου καταλύει την ασφάλεια δικαίου, δηλαδή του πολίτη».
Το ότι ο ελληνικός λαός απαιτεί ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη «εδώ και τώρα», τούτο δεν σημαίνει ότι οι δικαστές θα μετατραπούν σε εκδικητές που, κινούμενοι εκτός των ορίων του νόμου, θα τιμωρούν τους εχθρούς του καθεστώτος και θ’ απαλλάσσουν των ευθυνών τους φίλους. Επιπλέον ο ελληνικός λαός θέλει να μάθει όλη την αλήθεια για το «πώς φτάσαμε ώς εδώ» κι όχι να παραπλανηθεί με κατασκευασμένες κατηγορίες και διώξεις κατά ορισμένων μη αρεστών στην κυβέρνηση προσώπων.
Δυστυχώς η εικόνα που εκπέμπει σήμερα το σύστημα της απονομής της δικαιοσύνης δεν είναι τόσο διαυγής. «Πρώην δεξιοί» δικαστές το παίζουν αριστεροί για να κάνουν τα χατίρια των πολιτικών προϊσταμένων τους, «πρώην συνδικαλιστικά φιλαράκια» τα σπάσανε κι εκδίδουν αντιφατικές [μη τιμώσες το σώμα] ανακοινώσεις, «πρώην διαπλεκόμενοι» εμφανίζονται σαν αρχάγγελοι της κάθαρσης στη Δικαιοσύνη [sic].
Δεν γνωρίζω τι σκέπτεται και τι πράττει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Θέλω όμως να θυμίσω ότι αυτές οι «επιχειρήσεις» συνήθως καταλήγουν σε μπούμερανγκ και οι εμπνευστές/διακινητές τέτοιων απόψεων/πρακτικών κάθονται στο σκαμνί που είχαν ετοιμάσει για τους άλλους.
ΥΓ: Πάλι από το παραπάνω πόνημα.
«Είναι παράλογο να θυσιαστεί ολοκληρωτικά η χρήση της ελευθερίας [άσκησης κριτικής στην Δικαιοσύνη] προκειμένου να προληφθούν οι παρεκτροπές».
