Είναι παρατηρημένο. Οι δυσάρεστες ειδήσεις πυκνώνουν τους καλοκαιρινούς μήνες, τότε που υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν καν ειδήσεις, γιατί όλοι και όλα παραδίνονται στη θερινή ραστώνη. Πόλεμοι, πραξικοπήματα, σεισμοί, σεισμικά δημοψηφίσματα, μαζικές σφαγές, τραγικά (και ενίοτε μυστηριώδη) δυστυχήματα φαίνεται πως έχουν μια προτίμηση για το καλοκαίρι, που συν τοις άλλοις ευνοεί και τις ματσαραγκιές εκείνες οι οποίες αυξάνουν εκθετικά τον αριθμό των τροπολογιών στα θερινά τμήματα της Βουλής. Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα, για να θυμηθούμε τον πίνακα του Γκόγια, και η καλοκαιρινή χαύνωση είναι ένα είδος ύπνου της λογικής. Το Κακό τρυπώνει μέσα από τις πύλες που αφήνει αφύλακτες η ναρκωμένη συνείδηση. Υπάρχει πάντως μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στα δυσάρεστα που συμβαίνουν στον έξω κόσμο και αυτά που συμβαίνουν στο κέντρο του, δηλαδή στην ευκλεή πατρίδα μας. Εκείνα όσο να ‘ναι διαμορφώνουν καινούργιες καταστάσεις, ταρακουνούν πολλούς εφησυχασμένους, ωθούν σε καινούργιους προβληματισμούς, σε αναζήτηση λύσεων. Σ’ εμάς δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Κάθε αναταραχή εξαιτίας μιας άσχημης εξέλιξης είναι απλώς μια πρόσκαιρη ανάδευση του βούρκου της πραγματικότητάς μας και πολύ σύντομα ακολουθεί η αποκατάσταση της βορβορώδους ακινησίας. Εχουμε αρχίσει να εσωτερικεύουμε την παράλυσή μας. Τα άσχημα νέα είναι πια σταθερή συνθήκη της ύπαρξής μας. Οχι μόνο έχουν πάψει να είναι νέα αλλά κοντεύουν να γίνουν ουδέτερες πληροφορίες. Ο ύπνος της λογικής οδήγησε το εθνικό θυμικό σε διαδοχικές τερατογενέσεις, από την τυφλή οργή στην ευπιστία, από την ευπιστία στον κυνισμό, από τον κυνισμό στην παραίτηση και σε κλινικά συμπτώματα υποστροφής στη μαγική σκέψη, όπως δείχνει η απήχηση τσαρλατάνων που υπόσχονται θαύματα ακόμη πιο τρελά από το αλήστου μνήμης συριζαϊκό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Ετσι δεν είναι παράξενο ότι η ίσως χειρότερη είδηση του καλοκαιριού είναι εκείνη που προσέχτηκε λιγότερο. Η είδηση αυτή είναι η απόλυτα πετυχημένη διεμβόλιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την κυβέρνηση, με την ανακίνηση του ζητήματος των ελλειμμάτων και τη δίωξη του Ανδρέα Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη επιτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στους είκοσι μήνες της θητείας της και μάλλον για τη μόνη. Επιτυχία τακτικίστικου χαρακτήρα, εννοείται, αλλά είπαμε ότι ζούμε στον βούρκο και μια ανακατανομή της λάσπης μπορεί να ανακουφίσει σημαντικά κάποιους.

Οταν λέω ότι η είδηση δεν πολυπροσέχτηκε, δεν εννοώ την ειδησεογραφική πλευρά της. Εννοώ ότι ελάχιστα απασχόλησε το τι δείχνει για το αύριο της χώρας. Για να το πω μια και καλή, δείχνει ότι το αύριο της χώρας είναι το χθες της, είτε με ΣΥΡΙΖΑ είτε με Νέα Δημοκρατία. Ο κυβερνητικός ελιγμός απέδειξε ότι το κόμμα της Δεξιάς, ακόμη και με τη νέα ηγεσία του, είναι δέσμιο του παρελθόντος του, του παλαιοκομματικού συστήματος του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την εύστοχη αποστροφή του Σταύρου Θεοδωράκη, είναι ο καλύτερος μαθητής.

Η Νέα Δημοκρατία, το έχω ξαναγράψει, είναι συσσωμάτωμα πολιτικών κοτζαμπάσηδων («βαρόνοι» αποκαλούνται εξωραϊστικά) χωρίς ιδεολογικές αρχές, με αρχαϊκού τύπου δεσμούς και ανταγωνισμούς μεταξύ τους και με κανένα κριτήριο να μη βαραίνει περισσότερο στις πολιτικές πράξεις τους από το προσωπικό συμφέρον τους. Ρίχνοντας ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως η Ερις το μήλο, το δόλωμα της αθώωσης της καραμανλικής διακυβέρνησης για τα δημοσιονομικά εγκλήματα της περιόδου 2004-2009, πέτυχε ό,τι η πονηρή θεά: τη διχόνοια, ανάμεσα σε εκείνους που θέλουν να το αρπάξουν σαν εισιτήριο για το πολιτικό comeback τους και εκείνους που ξέρουν τι θα σήμαινε αυτό για τους ίδιους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έστειλε στη μισή (τουλάχιστον) Νέα Δημοκρατία το μήνυμα: εμείς και εσείς μοιάζουμε, εκπροσωπούμε το ίδιο σύστημα, μας εξυπηρετεί το ίδιο αφήγημα, ελάτε να το θεμελιώσουμε.

Τι κι αν το αφήγημα δεν θεμελιώνεται με καμιά λογική; Εκατοντάδες χιλιάδες θα το πιστέψουν, γιατί είπαμε, η λογική κοιμάται στη χώρα όπου θριαμβεύει ο Σώρρας. Αν μάλιστα γινόταν δημοψήφισμα για τα ελλείμματα του 2009 (φοβάμαι μήπως δίνω ιδέες στον ΣΥΡΙΖΑ), ούτε ψύλλος στον κόρφο του Γεωργίου.

Τελευταία Νέα