Αναζήτηση
Το πάσχον σώμα
Η «ήσυχη» αλλά δυνατή περφόρμανς του Ρομέο Καστελούτσι «Ιούλιος Καίσαρας. Σπαράγματα». Με πρωταγωνιστές το ίδιο το σώμα του ενός ηθοποιού, την απούσα φωνή του δεύτερου λόγω τραχειοτομής και τις φωνητικές χορδές (στην κυριολεξία, καθώς οι κινήσεις τους προβάλλονταν σε πρώτο πλάνο μέσω μιας ενδοσκοπικής κάμερας) του τρίτου, ο πολιτικός λόγος του Σαίξπηρ αποτέλεσε απλώς το πρόσχημα ώστε ο ιταλός δημιουργός να πλάσει μία από τις πιο δυνατές στιγμές του φετινού Φεστιβάλ.
Βάπτισμα του πυρός
Η πρωτοβουλία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Στάθη Λιβαθινού, να δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της «Αντιγόνης» στη νεαρή Αναστασία – Ραφαέλα Κονίδη. Εστω και αν η παράσταση απαιτούσε να παραδοθεί κανείς στην μπρεχτική συνθήκη που δημιούργησε ο σκηνοθέτης και δεν ικανοποίησε όσο προηγούμενές του, η κίνηση ήταν γενναία υποθήκη για το μέλλον.
Οι αφανείς ήρωες
Το προσωπικό του Φεστιβάλ. Αθόρυβο, πάντα πρόθυμο, διακριτικό. Αφανείς «ήρωες» που όμως συμβάλλουν στη συνολική θετική εικόνα. Από τους ευγενείς ταμίες ώς τις νεαρές ταξιθέτριες που προτείνουν το χέρι στα τελευταία σκαλιά του αρχαίου θεάτρου ή του ρωμαϊκού ωδείου, το χαμόγελο και η διάθεση να εξυπηρετήσουν κερδίζουν και τον πιο δύσκολο θεατή.
ΜΑΙΡΗ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ
Ο μεγάλος «Hypnos»
Η εικαστική έκθεση «Hypnos» από το ομώνυμο πρόγραμμα του κύκλου εκδηλώσεων της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Η συνύπαρξη έργων ελλήνων καλλιτεχνών από τον 19ο αιώνα με εκείνα σύγχρονων και νέων δημιουργών σίγουρα αφύπνισε τους επισκέπτες ώστε να δουν, πέρα από μια σωματική εμπειρία, την υπαρξιακή αγωνία της τέχνης για το αναπόφευκτο τέλος.
Οι ενωμένες δυνάμεις του εντέχνου
Χόρεψαν, ίδρωσαν, κοπανήθηκαν, τα έδωσαν όλα. Κυρίως υπενθύμισαν ότι η εγχώρια μουσική σκηνή έχει τη δική της θερμοκρασία. Δύο μέρες στην Πλατεία Νερού –Γιάννης Αγγελάκας, VIC, Παύλος Παυλίδης και Σωκράτης Μάλαμας, Αλκίνοος Ιωαννίδης -, με ποίηση και διονυσιασμό, βήματα πανηγυριού και ρυθμό πάρτι!
Νουάρ µελό
Μόνο χαρά ένιωσα για την προσθήκη ενός νεόκοπου καλοκαιρινού θεατρικού τοπίου (δεν μιλάμε για σκηνή) στην Αθήνα. Την α λα παλαιά αυλή του θερινού Gazarte, όπου είδα την «Κυρία της Νύχτας» του Γιάννη Μαρή, μέσα από τα μάτια της Φρόσως Λύτρα, με άλλο μάτι. Μακριά από «αστυνομικά» βαρύγδουπα κλισέ, σαν ένα νουάρ μελό, στημένο σε σκάλες και γέφυρες, δίπλα στις ελιές.
ΠΑΥΛΟΣ ΗΛ. ΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ
Τα περιφερειακά φεστιβάλ
Το Odyssia Festival στον Σχίνο Κορινθίας, η επιστροφή του Saristra Festival στα Παλιά Βλαχάτα της Κεφαλονιάς, η ανάνηψη του UP στην Αμοργό ή η δεύτερη χρονιά για τα Φεστιβάλ Ανδρου και Μολύβου σαν να αναζωπύρωσαν τις περιφερειακές διοργανώσεις, ενδυναμώνοντας μαζί με τους παλιούς του είδους (και χωρίς να αγνοούνται φόβοι περί κορεσμού) αυτό που λέμε εγχώριο πολιτιστικό τουρισμό.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΖΩΗΣ
Τα ερωτήµατα του Κρίστιαν Λόλικε
Είναι το μεγαλύτερο έργο τέχνης οι Δίδυμοι Πύργοι; Η σφαγή στη Ρουάντα; Οι ανθρώπινες θηριωδίες; Το «Αριστούργημα ή The Re-Mohammed-Ty Show» του Δανού –Τρίερ του θεάτρου –Κρίστιαν Λόλικε, κατά Θάνο Νίκα και τη θεσσαλονικιώτικη ομάδα Ars Morendi, που είδα στο Θησείον, στο 1ο Φεστιβάλ Reborn In Athens, μου γέννησε ερωτήματα, παραγωγικά και δημιουργικά (θα παρουσιαστεί και στο Θέατρο του Νέου Κόσμου).
ΠΑΥΛΟΣ ΗΛ. ΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ
Ο Αριστοφάνης αλλιώς
Η ελευθερία με την οποία αντιμετώπισαν το αριστοφανικό κείμενο οι Μιχαήλ Μαρμαρινός («Λυσιστράτη») και Νίκος Καραθάνος («Ορνιθες») στην Επίδαυρο. Εμφάνισαν δύο γυμνασμένους και πειθαρχημένους θιάσους, υποστήριξαν την προσωπική τους οπτική και ανέδειξαν το γυμνό σώμα σε κλειδί για την (σκηνική) επιστροφή στην αθωότητα.
Σαν νυχτερινό κέντρο
Το πάρτι έναρξης του Φεστιβάλ. Με στυλ που θύμιζε ξεπερασμένη εκδήλωση κομματικής νεολαίας ο «πληγωμένος» θεσμός θέλησε επισήμως να γιορτάσει το γεγονός ότι τα κατάφερε έστω και στο και πέντε να λειτουργήσει. Τελικά όμως αποδείχτηκε μια συναυλία με στήσιμο νυχτερινού κέντρου –οι καθήμενοι μπροστά, οι όρθιοι πίσω –και εισιτήριο για το κοινό, επιλογή που ουσιαστικά ακύρωσε τον χαρακτηρισμό «Γιορτή έναρξης».
Φορτωμένοι Ορνιθες
Ερωτηματικά περί Αριστουργήματος και μεταποίησης του πολιτικού Αριστοφάνη σε μια ποιητική, παιδιάστικη ονείρωξη, με πολύ πλαστικό, βαρυφορτωμένο με γκαγκς, μου γέννησε –στον αντίποδα –ο ντόρος για τους «Ορνιθες» κατά (μάλλον κατά προσέγγιση) Νίκο Καραθάνο στην Επίδαυρο. Μόνο για την πτήση ώς την ουτοπία μιλούσε ο ποιητής; Οχι για την –δικτατορική –εξομοίωσή της, εν τέλει, με τον τραχύ διεφθαρμένο γήινο κόσμο;
Η μουσική του Φεστιβάλ
Με την εξαίρεση των Μαυρουδή και Κυπουργού η έλλειψη πίστης ότι το ελληνικό τραγούδι μπορεί να συμβάλει στην αναμορφωμένη εικόνα του Φεστιβάλ Αθηνών (ειδικά στο Ηρώδειο). Κι όμως, οι εκπλήξεις ήρθαν φέτος από τον Γιώργο Χριστοδούλου και τον Μιχάλη Δέλτα – δυστυχώς στον μικρής χωρητικότητας Κήπο της Πειραιώς 260.
Το ΕΜΣΤ που δεν ανοίγει
Η πολυσυζητημένη και πολυαναμενόμενη έναρξη του ΕΜΣΤ – πρώην ΦΙΞ ήταν πολύ απλά μια νύχτα με πανσέληνο στην ταράτσα του νέου μουσείου και κάτι σαν art installation, στη διάρκεια του οποίου οι καλεσμένοι σερβιρίστηκαν κοκτέιλ. Στο μεταξύ, οι συλλογές και οι όποιες θεματικές εκθέσεις ή πρόγραμμα διαθέτει το ΕΜΣΤ θα περιμένουν ακόμη κάποια υπουργικά πρωτόκολλα(;) για να μας φανερωθούν.
Η πτώση της βιβλιοκίνησης
Σίγουρα καλύτερη η καλοκαιρινή κίνηση στον χώρο του βιβλίου από την αντίστοιχη περσινή, με δεδομένα όμως τα capital controls η σύγκριση δεν είναι ακριβώς δόκιμη. Από μια αντιπαραβολή με τους ίδιους μήνες του 2014, αυτό που προκύπτει είναι πτώση των πωλήσεων, προς το παρόν όχι τεκμηριωμένη με αριθμούς, αλλά πάντως, σύμφωνα με ανθρώπους του χώρου, χειροπιαστή.
Το όνομα της Μαραγκοπούλου
Στη συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, ο δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας παρέλειψε να ευχαριστήσει τη Βίκυ Μαραγκοπούλου, τη μέχρι πριν από λίγο καιρό καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ. Τη γυναίκα, δηλαδή, που το δημιούργησε και νομιμοποίησε τη διεθνή και εξωστρεφή φύση του. Σαν να σβήστηκαν –ή έστω ξεχάστηκαν –21 χρόνια προσφοράς.
Χλωµή βιτρίνα
Ακόμη μια χρονιά η εικόνα των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων. Ανοιχτά δύο ημέρες την εβδομάδα ακόμη και σε τουριστικούς προορισμούς ή με χειμερινό ωράριο εν μέσω τουριστικής περιόδου, χωρίς αναψυκτήρια ή ακόμη και νερό για τους επισκέπτες και με προβλήματα στους χώρους υγιεινής, η «βιτρίνα» της χώρας αποδείχθηκε ακόμη μια φορά ανεπαρκής για να στηρίξει τον ρόλο της «βαριάς βιομηχανίας» με την οποία την έχουν χρεώσει.
ΜΑΙΡΗ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ
Ξεχειλωμένη Σάρα Κέιν
φρενοβλάβεια.
