Αναζήτηση
Από χθες εκατό χιλιάδες υποψήφιοι για εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ έκαναν ένα νέο ξεκίνημα ή απλώς οριστικοποίησαν τη συνέχιση μιας προσπάθειας.
Προσπερνώντας τούς κάθε λογής «ειδικούς» που χτες όλη μέρα συμβούλευαν τα παιδιά τι να κάνουν και τι να μην κάνουν, η χτεσινή μέρα αποτύπωνε μακραίωνες παθογένειες, συνόψιζε ατομικές επιδόσεις, περιέγραφε μικρές και μεγάλες ιστορίες επιτυχίας ή μη σε ένα φόντο όπου και η παιδεία στο σύνολό της διέρχεται κρίση.
Αποσυνδεδεμένα απ’ την εργασία, συχνά φυτώρια παραγόντων διαφόρων παρατάξεων, προθάλαμοι για κόμματα και ΜΚΟ, τα πανεπιστήμιά μας παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σήμερα παραμένουν θύλακοι γνώσης και πεδία όπου διδάσκουν αξιόλογοι δάσκαλοι. Σε αυτά τα ημικατεστραμμένα κρατικά πανεπιστήμια μέχρι πρότινος δίδασκε ένας Μαρωνίτης.
Είμαστε βέβαια άδικοι με τα παιδιά. Σχεδόν τα εγκαλούμε αν δεν εισαχθούν κάπου. Αλλοτε επειδή μπήκαν σε σχολές που δεν έχουν απορρόφηση στην αγορά. Στην συνέχεια σχεδόν άμεσα τα σπρώχνουμε σε αλυσιδωτές σπουδές. Χάνεται συχνά η αρχική πρόθεση, η επιθυμία, η προσδοκία σε δάσος αλυσιδωτών καταρτίσεων, μεταπανεπιστημιακών σπουδών. Τα παιδιά δεν είναι πια παιδιά όταν στα 30 τους φτάνουν να κάνουν διδακτορικά απ’ τα παιδικά τους δωμάτια.
Το πώς αντιμετωπίζει και πώς βλέπει τα παιδιά της μια κοινωνία είναι ο καλύτερος καθρέφτης και του επιπέδου της.
Οι ίδιοι φοιτητές είναι που συχνά για να αντεπεξέλθουν στις σπουδές τους εργάζονται σε απίθανες χαμαλοδουλειές. Τα προνόμια των φοιτητών περιορίζονται εν μέρει σε δωρεάν συγγράμματα που συχνά πριμοδοτούν συγκεκριμένους εκδοτικούς οίκους. Αντε και σε μια κάρτα για τα μέσα μεταφοράς.
Η ολοκληρωμένη μόρφωση, η εγκύκλιος γνώση, συγχέεται με την κατάρτιση. Καμία κυβέρνηση ώς τώρα δεν κατάφερε να ενδυναμώσει τον προπτυχιακό κύκλο. Να αποσυνδέσει το λύκειο από τη λογική του «εξεταστικού προθαλάμου». Να ενδυναμώσει την έρευνα. Να συνδέσει τα πτυχία με έναν κάποιο σχεδιασμό της οικονομίας.
Φτάσαμε πριν από καιρό να ξεσηκώνονται οι ιδιοκτήτες καφετεριών επειδή αποφασιζόταν να κλείσουν τμήματα ΤΕΙ σε επαρχιακές πόλεις. Φτάσαμε, διδάκτορες να εργάζονται σε ταξί. Αυτό το τελευταίο δεν το υποσημειώνω ως κάτι υποτιμητικό, αλλά συνοπτικό του χάους.
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς –έστω με αριστερή αναφορά –με καθηγητές υπουργούς θα όφειλε να έχει ως μέλημά της την ανασυγκρότηση των πανεπιστημίων. Την επαναφορά των άλλοτε εργατικών και συχνά εξαιρετικών διδασκόντων (ΠΔ 407) και την εκ νέου διασπορά και καταμερισμό τους στις σχολές.
Οι κάθε λογής «αριστείες» –απολύτως θεμιτές –είναι πρώτα απ’ όλα συλλογικό κτήμα. Κατορθώνονται στο φόντο ενός μεικτού συλλογικού περιβάλλοντος, έχουν συνισταμένες την ατομική επίδοση σε διάδραση με τη συλλογική στήριξη.
Τα παιδιά που από χθες είναι φοιτητές ή θα ξαναπροσπαθήσουν είναι ολοκληρωμένοι πολίτες με κοινωνική συνείδηση. Είναι η προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της κοινωνίας. Ας το θυμόμαστε οι λίγο μεγαλύτεροι.
