Θα υπάρχει Αριστερά μετά; Το ερώτημα απασχολεί ακόμη και αυτούς που δεν έχουν σχέση με τον χώρο. Λογικό βέβαια, αφού η ύπαρξη μιας Αριστεράς είναι αναγκαία ακόμη και για τους υπερασπιστές τού καπιταλισμού, αντίβαρο σε μια άγρια ελεύθερη αγορά.

Χρειάζονται μερικές διευκρινίσεις βέβαια αφού η ρευστή εποχή ευνοεί τις παρεξηγήσεις. Αριστερά λέμε, μετά το πέρας της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ. Μια θητεία που μέχρι στιγμής έχει επιβεβαιώσει μια παράδοξη χροιά. Ο οδικός χάρτης που η κυβερνώσα Αριστερά εφαρμόζει δεν είναι δικός της αλλά τον λογίζει ως αναγκαίο για να «διασφαλίσει» το αστικό κεκτημένο. Αναιρετική πορεία για τις βασικές αρχές της –που ώς τώρα είχε ως γνώμονα την ταξική σύγκρουση –μοντέρνα για τις διεργασίες του χώρου.

Οχι τυχαία, ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι δεν ελέγχει συνδικάτα και κινήματα συνεχίζει να μουδιάζει τον αντικαπιταλιστικό χώρο. Η εγγραφή στο «σύστημα» του άλλοτε μικρού αριστερού κόμματος –που ζούσε στη σκιά του ΚΚΕ –δεν έγινε στιγμιαία, ούτε αιφνίδια τη νύχτα της 12ης Ιουλίου που συμφώνησε στο τρίτο Μνημόνιο. Μια πορεία αντιφάσεων και ανεπαίσθητων μετατοπίσεων ήταν αργόσυρτη αλλά καθοριστική πριν ακόμη ο Τσίπρας πάει για πρώτη φορά στο Μαξίμου ως Πρωθυπουργός.

Η λεγόμενη «κεντροαριστεροποίηση» δεν είναι λοιπόν πεδίο στατικό αλλά μια βαθιά διεργασία με πολλές πτυχές, όχι τυχαία σήμερα μουδιάζει και την παραδοσιακή Κεντροαριστερά. Υπάρχει ο κίνδυνος πίσω από τη μεταλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ να κρύψει η υπόλοιπη Αριστερά τις εγγενείς της αδυναμίες, να «διαβάσει» και να αναλύσει τη σημερινή συγκυρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εξάλλου, ακόμη και στην πιο ευρεία του εκδοχή δεν είναι εκπρόσωπος της σύνολης επικράτειας της Αριστεράς. Εξέφρασε το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού που σε συνθήκη επείγουσα για την κοινωνία –συνθήκη κρίσης του παλιού πολιτικού συστήματος –συνέπλευσε με αστικά κομμάτια, πατριωτική μερίδα, μετανοημένους σοσιαλδημοκράτες, κοσμοπολίτες των ΜΚΟ. Δεν εκπροσώπησε όμως τον παραδοσιακό κόσμο της εργασίας, με ασθενή παρέμβαση μίλησε για τις πιο μοντέρνες σχέσεις στην παραγωγή, περισσότερο θα λέγαμε πρόκυψε ως τέκνο της κρίσης του αστισμού παρά ως προωθητική επίλυση των προβλημάτων του κόσμου.

Σήμερα η υπόλοιπη Αριστερά, όση έχει απομείνει, συνεχίζει να βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ με όρους «προδοσίας», ακόμη και εκείνη η πτέρυγα που ποτέ δεν στοιχήθηκε μαζί του. Αν ίσχυε το μανιχαϊστικό αυτό πνεύμα, οι απαντήσεις θα ήταν πιο εύκολες στο ερώτημα του σημερινού μας σημειώματος. Η Αριστερά μετά τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ, έχει υπερβεί την «προδοσία» και σχεδιάζει τη νέα κίνηση των μαζών. Το γεγονός πως αυτό δεν ισχύει δείχνει πως η Αριστερά μετά τον ΣΥΡΙΖΑ περνάει μέσα από την αποσυριζοποίησή της.

Τελευταία Νέα