Ζούμε σε ιστορικές περιόδους, ή ίσως έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Δεν μπορούμε όμως να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία των μέσων επικοινωνίας, μπορούμε να καταγράψουμε όχι μόνο την πορεία ανάπτυξής τους αλλά και τον πολιτικό και κοινωνικό αντίκτυπό τους. Μέσω τριών διαφορετικών γεγονότων σε τρεις διαφορετικές ηπείρους, σε τρεις διαφορετικές χώρες (ΗΠΑ, Γαλλία, Τουρκία) γίναμε μάρτυρες του μεγάλου αντίκτυπου των μέσων επικοινωνίας και ιδιαίτερα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Τόσο στην περίπτωση του Ντάλας όσο και σε αυτές της Νίκαιας και της Τουρκίας και παρά το γεγονός ότι αναφερόμαστε σε κοινωνίες με διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης των μέσων επικοινωνίας, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο. Από την άλλη, μόνο ο συνδυασμός νέων και παλαιών μέσων προσέφερε τη δυνατότητα στους πολίτες όχι μόνο να ενημερωθούν κατά την εξέλιξη των γεγονότων, αλλά και να εκφράσουν τη βούλησή τους ή και να παρέμβουν στα δρώμενα.

Στην Τουρκία. Στην περίπτωση της Τουρκίας, οι επίδοξοι δικτάτορες έχασαν γιατί απλώς δεν κατάλαβαν τη νέα εποχή και τις δυνατότητες που προσφέρει η ψηφιακή επικοινωνία. Για το πόσο αδαείς ήταν αρκεί και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι έδωσαν προτεραιότητα στην κατάληψη της κρατικής τηλεόρασης, θυμίζοντας άλλες εποχές εντελώς ξεπερασμένες και βεβαίως αναποτελεσματικές. Τη στιγμή μάλιστα που το πραξικόπημα μεταδιδόταν σε απευθείας σύνδεση από τα ιδιωτικά κανάλια και σχολιαζόταν στα social media. Καθώς κατάλαβαν ότι η κατάληψη της κρατικής τηλεόρασης δεν επαρκούσε, στράφηκαν και στα ιδιωτικά. Νόμιζαν ότι έτσι θα μπορούσαν να ελέγξουν την αφήγηση και την ερμηνεία των ειδήσεων. Φευ! Απέτυχαν πλήρως να αντιληφθούν τη δύναμη και τη δυναμική των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και τα κελεύσματα της εποχής.

Αλλά και στις τρεις περιπτώσεις διακρίνουμε ότι τα νέα μέσα δεν μπορούν να έχουν αντίκτυπο χωρίς να τη συνδρομή των παλαιών. Ο Ερντογάν δεν θα μπορούσε να κινητοποιήσει ακόμη και τους οπαδούς του χωρίς να είχε εμφανιστεί έστω με αυτό τον σουρεαλιστικό τρόπο στο CNN Turk. Στο Ντάλας οι πολίτες δεν μπορούσαν να μείνουν μόνο στις φήμες των κοινωνικών μέσων, το ίδιο συνέβη στη Νίκαια και στην υπόλοιπη Γαλλία.

Ζούμε σε μια εποχή που ως κοινωνία δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς την ύπαρξη των μέσων επικοινωνίας, ακριβώς για αυτό τον λόγο ως κοινωνία τα δημιουργήσαμε. Μέσω αυτών συχνά έχουμε ένα παράξενο κοινό συναίσθημα. Σε περιόδους κρίσιμων γεγονότων, είτε πρόκειται για κάποια δολοφονία, εξωτερική επιβουλή είτε για θεομηνία, εκατομμύρια άνθρωποι στρέφονται στα μέσα επικοινωνίας, παλαιά ή νέα αναζητώντας την αφήγησή τους, ξανά και ξανά. Ισως είναι και αυτό μια προσπάθεια του ασυνειδήτου των ανθρώπων να «βρουν ζεστασιά» και να τη «μοιραστούν» με τους άλλους απρόσωπους πολίτες του «μοναχικού πλήθους» της σύγχρονης κοινωνίας.

Τελευταία Νέα