Δεν θα ήταν σωστό να παρακαμφθεί μια επέτειος για ένα πρόσωπο που η λοξή του σχέση με τη λογοτεχνία και την ποίηση –λόγω της διάρκειας και του μεγέθους που κατέκτησε το πρόσωπο αυτό –το μεταβάλλει σε πρόσωπο ιστορικό. Ο λόγος για την Αλίκη Βουγιουκλάκη που την επόμενη εβδομάδα συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τον θάνατό της. Εναν θάνατο που προκάλεσε τόση ποικιλία αντιδράσεων ώστε γνωστή πεζογράφος να πει ότι «ήταν προτιμότερο να μας πάρουν δυο νησιά οι Τούρκοι παρά να πεθάνει η Βουγιουκλάκη», ενώ διαπρεπής θεατρικά συνάδελφός της ότι «αν συνέχιζε να ζει, θα την περνούσε από λαϊκό δικαστήριο για το κακό που έχει κάνει στον ελληνικό λαό». Μετριοπαθείς όπως μας κάνει ο χρόνος, το πέρασμα της εικοσαετίας, μας υποχρεώνει να συγκεφαλαιώσουμε με έναν πιο ποιητικό τρόπο την παρουσία της Βουγιουκλάκη. Και αν και περιστασιακή, να μη θεωρήσουμε καθόλου συμπτωματική τη συνεργασία της με τον ζωγράφο και ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο ή τη μονιμότερη καλλιτεχνική της σχέση με τον Μάνο Χατζιδάκι. Ενδέχεται μια πλειάδα αδιαμφισβήτητων προσωπικοτήτων που συνεργαστήκανε μαζί της όπως για παράδειγμα ο Αλέξης Σολομός, ο Μίνως Βολανάκης, ο Μάριος Πλωρίτης, να ισχυροποιήσανε το «βιογραφικό» της (μην ξεχάσουμε τη σπουδαία θεατρική συγγραφέα Λούλα Αναγνωστάκη που είχε γράψει το σενάριο μιας ταινίας με τον τίτλο «Το ραντεβού της Κυριακής», με τη Βουγιουκλάκη και τον Νίκο Κούρκουλο), αλλά αν ήμασταν μια χειραφετημένη κοινωνία θα αναγνωρίζαμε πως κάτι είχε προσθέσει και η ίδια στο «βιογραφικό» αυτών των προσωπικοτήτων –έστω κι αν κανείς δεν θα την ανέφερε ονομαστικά. Κι αν η Αμαλία Μεγαπάνου και η ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη θα χαρακτηρίζονταν ως μεγαλόθυμες, η πρώτη με την κουβέντα της, ότι η Βουγιουκλάκη κράτησε για δεκαετίες την Ελλάδα στην αγκαλιά της, η δε δεύτερη με το να της αφιερώσει ένα εξαιρετικά τρυφερό κείμενό της, δεν μπορεί να χαρακτηρίσεις ως μεγαλόθυμους απέναντί της τον Α. Καραντώνη και τον Δ.Ν. Μαρωνίτη. Τον πρώτο, όταν τη μεμφόταν –έχοντας προηγουμένως εκφράσει την εκτίμησή του –στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ότι με το εκτόπισμά της περιορίζει τη λογοτεχνική ύλη των καλλιτεχνικών σελίδων στις εφημερίδες, τον δε δεύτερο για την επιφύλαξη –απολύτως σεβαστική –με την οποία αναφερόταν στην παρουσία της. Ενα πρόσωπο ζυμωμένο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα με τους ανθρώπους της τέχνης και της δημοσιογραφίας δικαιολογημένα μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρόσωπο ιστορικό.

Τελευταία Νέα