Αναζήτηση
Ο θολός καθρέφτης της εποχής μου έσπασε
επειδή έκανε ό,τι ήταν μικρό, μεγάλο
κι ό,τι ήταν μεγάλο, μικρό
Kajal Ahmad, Θωμάς Ψύρρας, «Καθρέπτης»
Αναρωτιέμαι τι είδους «φυλακές» είναι αυτοί οι πολιτικοί χώροι όπου κάθε εισερχόμενος αφήνει στον εκάστοτε «διευθυντή του καταστήματος» ό,τι πολυτιμότερο έχει [ειλικρίνεια, συνέπεια, εντιμότητα, ντομπροσύνη]. Στη βιάση τους να διαβούν το κατώφλι μερικοί αφήνουν έξω και την ιδεολογία τους.
Αφού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι κι επομένως ούτε όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, πώς γίνεται, άμα τη εισόδω στο κόμμα, όλοι να μιλάνε [ίσως και να σκέφτονται] με τον ίδιο τρόπο; Τι να φταίει άραγε; Ο λάθος ρόλος ή η λάθος επιλογή; Πρόκειται για ιδανικούς ανίκανους [που έτσι κι αλλιώς αδυνατούν να κατανοήσουν τι συμβαίνει γύρω τους] ή μήπως πρόκειται για άρρωστες προσωπικότητες [που ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο επελέγησαν να κυβερνήσουν]; Ή ασθενούν μόλις περάσουν το κατώφλι της εξουσίας και βλέπουν τον κόσμο σχιζο-φρενικά; [Κάτι σαν λαϊκοί πρίγκιπες ή βασιλικοί κομμουνιστές]
Σ’ αυτούς τους φυλακισμένους χώρους κανείς δεν υπερασπίζεται τις αξίες [του]. Ούτε ως άτομο ούτε ως συλλογικότητες.
Οι κυβερνητικοί αριστεροί κυκλοφορούν με λιμουζίνες, μερικοί πλουτίζουν, γίνονται [εξ ανάγκης;] κοσμικοί και φίλοι του αριστερού[;] κεφαλαίου. Οι αντιπολιτευόμενοι δεξιοί καβαλάνε μηχανάκια, πηγαίνουν σε μπλόκα, κόπτονται για την ηθική.
Αυτή η εικονική κι αντιφατική πολιτική πραγματικότητα προκαλεί σύγχυση στον λαό κι έχει ως αποτέλεσμα ακροδεξιές κι ακροαριστερές εκτροπές.
Από την άλλη, αρνούμαστε να συζητήσουμε χωρίς πάθος τις ανοικτές πληγές της Ιστορίας μας. Ετσι αφήνουμε χώρο σε σωτήρες και μορφώματα, που στο όνομα του Φραξιονισμού των πιστών επιχειρούν να επαναδιαπραγματευθούν ελευθερίες και δικαιώματα και εν τέλει να επιβάλουν μία και μοναδική ανάγνωση του χθες και ένα και μοναδικό μοντέλο για το αύριο. Ο ένοχος Κρατικός Πανοπτισμός και ο ανέλεγκτος Μεγαλοαδελφισμός των ΜΜΕ του παρελθόντος δεν αγιοποιούνται σήμερα στα χέρια αυτών που [δηλώνουν ότι] θα εκδικηθούν την Ιστορία [στο όνομά μας αλλά δίχως τη συναίνεσή μας]. Εχουμε χορτάσει ως Εθνος από νικηφόρες ήττες. Τα λαϊκά κινήματα δεν ταυτίζονται με κυβερνητικά προσκυνήματα. Διαφάνεια και έλεγχος παντού.
Προσοχή. Η πολιτική μας σκέψη αυτολογοκρίνεται και η κοινωνική μας καρδιά στενεύει.
ΥΓ: Πολλοί αριστεροί φίλοι έχοντας εξ-ασφαλιστεί μέσα στο «επαναστατικό πανεπιστημιακό φρούριο» και θωρακιστεί από το οικογενειακό τους [κατά βάση συντηρητικό ή ελιτίστικο] δίκτυο, αλλά και μη διακινδυνεύοντας τίποτα, χειροκροτούν κάθε ακραία πρόταση. Πρώην Καραμανλικοί και Σημιτικοί εμφανίζονται σήμερα σαν δια[γ]νοούμενοι νέων αφεντάδων [με το αζημίωτο]. Μήπως θα έπρεπε ο Πρωθυπουργός να ψάξει λίγο το παρελθόν κάποιων υπουργών του; Ισως ν’ ανακαλύψει τίποτα σταγονίδια. Το σακίδιο στον ώμο δεν σε κάνει αριστερό ούτε σβήνει τα ανομήματα προηγούμενων δεκαετιών.
ΥΓ 2: Ποιοι «καγκελοποιούν» τη Δημοκρατία; Αυτοί που την [κατα]κρίνουν, αυτοί που την πολεμάνε ή αυτοί που τη διαχειρίζονται ανεύθυνα και ιδιοτελώς;
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
