Του Ιδρύματος αφικομένου νυκτός, θρήνος και οιμωγή ακούστηκαν στην Αθήνα. Μας φταίει η δωρεά, μας φταίει η αρχιτεκτονική κλίμακα, φταίνε και τ’ άλλα ιδρύματα που σαν μεγάλο βόδι μάς πατούν τη γλώσσα. Θέλουν να φωνάξουν οι αγανακτισμένοι καλλιτέχνες, αλλά τους λογοκρίνει το φάντασμα της πολιτιστικής ηγεμονίας. Λαχταρούν να «εκφραστούν» και να εκφράσουν αλλά τους πλακώνει η Λεωφόρος Συγγρού.

Τώρα που ξεθώριασαν τα αντιμνημονιακά μαλάματα, η κάθοδος προς τον λαό πρέπει να συνεχιστεί με άλλα μέσα. Με «κοινωνικά τραγούδια» στα νταμάρια της Πετρούπολης ή συναυλίες στα γρασίδια του Ραδιομεγάρου «με ελεύθερη είσοδο», όπως διαφημίζουν αυτάρεσκα τα κρόουλ της ΕΡΤ. Συμβολικός ο τόπος, έναν χρόνο μετά την παλιγγενεσία της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, παρέχει όλα τα εχέγγυα για να γαλουχηθεί το ακροατήριο στις γιορτές του «SummERTime». Τζάμπα λυρισμός σε λαϊκό προσκύνημα.

Θέλετε ανκόρ; Ε, ναι, το Πάρκο Πολιτισμού του Ιδρύματος Νιάρχου, η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το ΝΕΟΝ παραείναι ταξικά για τα γούστα του κοσμάκη. Οι διεθνείς συμπαραγωγές και μετακλήσεις, η ενεργοποίηση των θετικών ανθρώπων του πολιτισμού, οι θέσεις εργασίας είναι η «νέα τάξη» της αισθητικής που ο λαός πρέπει να απεχθάνεται όπως ο Λαζόπουλος τον ΕΝΦΙΑ.

Απλά πράγματα, παστρικά. Η ναΐφ λαϊκότητα ταιριάζει με το πολιτιστικό πρόγραμμα τής πρώτη φορά Αριστεράς. Με μανιφέστο τον λαϊκισμό της περίκλειστης Ελλάδας, οι αντι-ιδρυματικοί συσπειρώνονται. Λίγο ακόμη και θα πιστέψω ότι οι ίδιοι πέρσι ψήφιζαν με τα δύο χέρια «Οχι» και φέτος μόλις που κρύβουν τη χαιρεκακία τους για το Brexit.

Μη φωνασκείτε, άνδρες Αθηναίοι. Ολοι στην ίδια θολή δεξαμενή του υπαρξιακού άγχους ψαρεύουμε. Και τα ιδρύματα θα κριθούν για τη διάρκεια της αποστολής τους. Για το άυλο απόθεμα σε μια φτωχοποιημένη πόλη που αναζητάει ανάσες στον τσαλαπατημένο ιστό της. Για τις μικρές δόσεις δεισιδαιμονίας που επιτρέπει η πίστη στην τέχνη. Διαφορετικά θα καταλήξουν τάνκερ στον άξονα της Συγγρού. Η πρόωρη επαναστατικότητα, όμως, είναι σαν να στήνεις τον μπερντέ του Καραγκιόζη απέναντι από το Μπαϊρόιτ.