Η προσπάθεια του Μαξίμου το τελευταίο διάστημα να προεξοφλήσει τη νίκη του Podemos και ώς ένα βαθμό να οικειοποιηθεί την προβλεπόμενη μέχρι την ύστατη ώρα επέλασή τους προς την εξουσία εξελίχθηκε σε φιάσκο. Οι αναρτήσεις του Πρωθυπουργού –με τη χαρακτηριστική δήθεν άνεσή του –ότι μαζί με τους ισπανούς φίλους του θα αλλάξουν την Ευρώπη αποδείχθηκαν γρουσούζικες. Ακόμη χειρότερα, ο Δημήτρης Παπαδημούλης προκάλεσε γέλιο και χλεύη εχθρών και φίλων στο Διαδίκτυο με τη βιασύνη του να πανηγυρίσει πριν από την έκδοση των επίσημων αποτελεσμάτων.

Ολα αυτά μάλιστα γίνονταν ενώ το Podemos με κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να κρατήσει αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά μετά τη μνημονιακή του μετάλλαξη, και έφθασε μέχρι του σημείου να χαρακτηρίσει την Ελλάδα προτεκτοράτο. Η ατυχής για τους ισπανούς φίλους του ΣΥΡΙΖΑ εκλογική μάχη που χάθηκε και απειλεί να τους διαλύσει εσωτερικά πριν φθάσουν στην εξουσία, προφανώς έχει κάποια σχέση με τα κατορθώματα των δικών μας. Τα αποκαλυπτήρια για τα μεγάλα ψέματα και η απογοήτευση των Ελλήνων από την κυβέρνηση της δήθεν Αριστεράς αποκωδικοποιήθηκαν από τους Ισπανούς, οι οποίοι σε συνδυασμό με πολλά άλλα και φυσικά το Βrexit έκαναν τις επιλογές τους και διατήρησαν αλώβητο τον κορμό του κομματικού τους συστήματος.

Αυτό που μένει όμως είναι ο μικρομεγαλισμός των συριζαίων, οι οποίοι αφού έσκισαν τα Μνημόνια και άλλαξαν τη χώρα ήθελαν να κάνουν και εξαγωγή της… επανάστασης, αλλά χάθηκαν στον δρόμο. Στην αρχή πολλοί στην Ευρώπη τούς αντιμετώπισαν με περιέργεια, στη συνέχεια με φόβο και οργή για τις παλαβομάρες όπως το δημοψήφισμα. Τώρα πια τους θεωρούν κατοικίδια του χεριού τους καθώς οι εταίροι αντελήφθησαν ότι η δίψα τους για την εξουσία είναι τέτοια που υπογράφουν τα πάντα χωρίς ανάσα. Ακριβώς αυτό όμως είναι που λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγήν για τους πολίτες των άλλων χωρών, όπως συνέβη στην Ισπανία. Αλλωστε, έχει περάσει επαρκής χρόνος διακυβέρνησης για να αποκαλυφθεί το μέγεθος του πολιτικού τσαρλατανισμού.