Επρεπε να περιμένουμε τριάντα παιχνίδια σε αυτό το Ευρωπαϊκό για να δούμε ένα πραγματικό παιχνίδι: Κροατία – Ισπανία. Και με ένα (πρόωρο) κερασάκι σε μια (αφάγωτη) τούρτα: με αυτή την απολύτως δίκαια κατακτημένη νίκη ανοίγει τελείως η μία πλευρά του ταμπλό –η αριστερή, όπως κοιτάτε την αφίσα των «ΝΕΩΝ» που έχετε κολλήσει στην πόρτα της κουζίνας σας.

Δύσκολα μπορεί να υποτιμηθεί η σημασία αυτού του παιχνιδιού: όχι μόνο αλλάζει τη μοίρα του Ευρωπαϊκού, αλλά μας ξαναθύμισε τι σημαίνει ποδόσφαιρο. Δυο ομάδες με ποδοσφαιριστές κι όχι δρομείς της ερήμου, με την μπάλα στο χορτάρι και όχι αντικείμενο αεροπορικών γυμνασίων, με τρία γκολ από συνδυασμούς κι όχι επειδή βαρέθηκε τα 0-0 ο Θεός, με ανατροπή, με ξεπέρασμα αδικίας, με ρυθμό ώς το τέλος. Ακόμα δυσκολότερα κρύβεται ο θαυμασμός γι’ αυτό που έκανε και για τον τρόπο με τον οποίο το έκανε η Κροατία: με τους μισούς φιλάθλους της εναντίον της, χωρίς τον καλύτερό της παίκτη, με αρκετούς νεαρούς που ντεμπουτάριζαν (φυσικά γεμάτοι θράσος), μ’ ένα γρήγορο γκολ εις βάρος της, με την ισοπαλία να μην της αρκεί. Αλλά και με τεράστια θέληση, με ταχύτητα και απλότητα –και στα δύο γκολ η μπάλα διέσχισε σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ολόκληρο το μήκος του γηπέδου -, με τη μοίρα να δείχνει να την έχει πάρει υπό την προστασία της.

Το παιχνίδι πάντως αυτό –του Μπορντό και της μοίρας –αφήνει και μια πικρή γεύση. Καθιστά σαφή τον απόλυτο παραλογισμό ενός συστήματος που βγάζει εντελώς άνισα ζευγάρια (έγινε άραγε κλήρωση ή έτσι θέλησε η UEFA να βοηθήσει κάποιους «μεγάλους»;), διαθέτει ήδη από το πρώτο νοκάουτ έναν τελικό Ιταλίας – Ισπανίας, ανοίγει δρόμο σε μέτριες ομάδες. Αλλά είπαμε: δεν υπάρχει (πλήρης) δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο. Ας το έχουν υπόψη για να φυλαχθούν από τον μεγαλύτερό τους αντίπαλο, τον εαυτό τους, ο Πέρισιτς και η παρέα του.

Τελευταία Νέα