Παρμπρίζ

Τι είδαμε μέχρι στιγμής να έρχεται καταπάνω μας την πρώτη εβδομάδα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος; Κυρίως φόβους κι επιβεβαιώσεις.

Το κλίμα γιορτής έχει αναγκαστικά χαλάσει από αυτά που γίνονται έξω και γύρω από τα γήπεδα. Μιλώ με φίλους μου Γάλλους: δεν τους κάνει κέφι να πάρουν τα παιδιά τους να πάνε στα παιχνίδια ή στις «φαν ζόουν» (δεν έχει άραγε κάτι το ταιριαστό με το κλίμα της εποχής ότι αυτή η παράδοση που άρχισε στη Γερμανία, στο Μουντιάλ του 2006, κινδυνεύει να απαξιωθεί στη Γαλλία δέκα χρόνια μετά;).

Η προσπάθεια να κάνουν οι διάφοροι συνδικαλιστές –από τους σκουπιδιάρηδες ώς τους πιλότους –το κομμάτι τους αρχίζει να εκνευρίζει ντόπιους και ξένους. Η καθημερινή συζήτηση για τους ισλαμιστές και η βία των ρώσων και άγγλων χούλιγκαν να τους αποκαρδιώνει. Σε μια υπέροχης ομορφιάς χώρα ένα υπέροχης ομορφιάς παιχνίδι κινδυνεύει, νωρίς νωρίς, να χάσει τα φτερά του.

Μακάρι να το σώσει το αγωνιστικό θέαμα –αργότερα. Μέχρι στιγμής έχει απλώς επιβεβαιωθεί ότι σε μια τόσο ανοιχτή, από πλευράς συμμετεχόντων, και τόσο κλειστή, όσον αφορά τις διαφορές μεταξύ των ομάδων, διοργάνωση, αυτοί που θα ξεχωρίσουν θα βγουν μέσα από τα παιχνίδια και όχι από την προϊστορία τους ή από την κατάταξη της FIFA. Κροατία και Ιταλία κέρδισαν αρχικά τις εντυπώσεις, αλλά είναι και οι δύο απρόβλεπτες και με σκαμπανεβάσματα.

Μια σειρά από σφιχτές και νεανικές ομάδες έδειξαν ότι θα πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους: Ουαλία, Ιρλανδία, Ισλανδία, Πολωνία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις ομάδες που δεν έφεραν καλά αποτελέσματα αλλά έδειξαν καλά στοιχεία: η Αγγλία πρώτη ανάμεσά τους. Το ποδοσφαιρικό Brexit μπορεί να αργήσει λίγο περισσότερο από το πολιτικό.

Ακόμα περιμένουμε ένα πραγματικά μεγάλο παιχνίδι. Στη σύγκριση με το παράλληλο Κόπα Αμέρικα, η Γηραιά Ηπειρος προς στιγμήν χάνει. Ομως το αυτοκίνητο μόλις ξεκίνησε, το τοπίο είναι ακόμα θολό, το γαλλικό ταξίδι πάντα υπόσχεται.