Ο οριοθετημένος και ναρκοθετημένος οδικός χάρτης δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση σε αυτό το πλαίσιο δεν έχουν να κάνουν πολλά. Και οι από εδώ και πέρα συμπυκνωμένες στρατηγικές τους έχουν στους τίτλους τους κάτι από «αρωγή και ευδοκίμηση». Η πολιτική διαπάλη που θα εκτυλιχθεί σε επίπεδο Βουλής για το άμεσο επόμενο διάστημα θα έχει στο κέντρο για άλλη μία φορά τη μάχη του ηθικού πλεονεκτήματος και την αναμέτρηση δεξιοτήτων. «Δίκαιη ανάπτυξη» υπόσχεται ο Πρωθυπουργός. «Σοβαρότητα» βάζει ως όρο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Μοναδικές μεταβλητές για τον λίγο χρόνο της «κανονικότητας» (ας μην ξεχνάμε πως δεν αργεί η δεύτερη αξιολόγηση) αποτελούν οι κινήσεις για συνταγματική αναθεώρηση. Και οι πλατείες που, πάντα ανοιχτές να υποδεχθούν τον θυμό των πολιτών, μπορούν να γίνουν επιταχυντής εξελίξεων.

Κι όμως υπάρχει κάτι που ξεφεύγει από το σχεδόν προβλεπόμενο κάδρο. Η πολιτική ως σύνολο δυναμικών διαδικασιών εξάλλου συχνά καθορίζεται από παράγοντες που ξεχνούμε. Με βασικότερο τον εξής: το σύνολο των απασχολουμένων ανήλθε σε 3.625.262 άτομα, ενώ ο αριθμός των ανέργων σε 1.158.731 άτομα. Ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός διαμορφώθηκε στα 3.277.146 άτομα. Τα στοιχεία είναι της ΕΛΣΤΑΤ και αφορούν τον Φεβρουάριο του 2016. Η πτώση της ανεργίας από το 25,8% στο 24,2% (Φεβρουάριος 2015 – Φεβρουάριος 2016) δεν επιτρέπει τα πανηγύρια. Οι αχαρτογράφητες μορφές εργασίας και η επισφάλεια έρχονται να προστεθούν στο εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα. Μια συνθήκη που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά αποτελεί φαινόμενο ενός παγκόσμιου καπιταλισμού που επιταχύνεται από τη συμπίεση του εργατικού κόστους υπό την απειλή του άγριου κινεζικού καπιταλισμού.

Το τελευταίο ως θέμα απασχόλησε και την περίφημη συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Το κλειστό λόμπι των ισχυρών συζήτησε στη Δρέσδη στις 10 Ιουνίου για το πρεκαριάτο (εκ του precarious, δηλαδή επισφαλούς). Το νέο, κοινώς, τροποποιημένο προλεταριάτο με τις α λα καρτ σχέσεις εργασίας και τους νέους ευέλικτους όρους ζωής και δικαιωμάτων.

Αν οι εργατικές τάξεις του προηγούμενου κοινωνικού προστατευμένου συμβολαίου έδιναν τον τόνο μέχρι και τα τέλη του ’90, σήμερα ο κόσμος της εργασίας κατακερματισμένος και απροστάτευτος μοιάζει να αναζητά τις νέες εκφράσεις του. Η Ελλάδα, μια χώρα όπου δεν παράγεται πολιτική των μεγάλων αφηγήσεων αλλά των τεχνικών διεκπεραιώσεων στο μπούνκερ του Μνημονίου, δεν ζει απλώς τη διπλή αντίφαση της τεράστιας ανεργίας, της νέας επισφάλειας και της παραίτησης από καθετί συλλογικό. Ζει και πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί επιτροπείας και φτώχειας που ένα τυχαίο γεγονός μπορεί ανά πάσα στιγμή να κόψει.

Τελευταία Νέα