Το μαθαίνετε από αυτή τη στήλη σε παγκόσμια αποκλειστικότητα: η Ιταλία είναι ζωντανή. Ισως πιο ζωντανή από ποτέ, ακριβώς γιατί κάποιοι –σχεδόν όλοι –τη θεωρούσαν ημιθανή.

Οι «ειδικοί» είχαν αποφανθεί: της λείπουν οι παίκτες. Ο Κόντε και οι παίκτες του απάντησαν: υπάρχει όμως ομάδα. Οι στατιστικολόγοι είχαν διαπιστώσει: η πιο γέρικη ομάδα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Η απόδειξη δόθηκε στο γήπεδο: κανείς άλλος δεν έχει τέτοια αλληλοκάλυψη. Οι κολλημένοι υπενθύμιζαν: πάνε πάντα να κρατήσουν το 1-0 και τρώνε την ισοφάριση. Ο Ακίνητος (Ιμόμπιλε), ο Δευτεροκλασάτος (Καντρέβα) κι ο Σφετεριστής (Πελέ) αποφάσισαν: πάρτε λοιπόν κι ένα δεύτερο. Ο Λεβ ζήλεψε το σύστημα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς: πήγε να την πατήσει γιατί δεν είχε τέσσερις Γιουβεντίνους. Ο Τζακερίνι δεν μπόρεσε να πιάσει στη Σάντερλαντ: ακόμα τρέχει και δημιουργεί με τη γαλάζια –ακόμα κι όταν είναι άσπρη –φανέλα. Η κοινή λογική λέει: μόνο με την πονηριά δεν πας μπροστά στο ποδόσφαιρο. Η εμπειρία τόσων διοργανώσεων διορθώνει: με το μυαλό και την τεχνική πας παντού.

Υπάρχει ένας μόνιμος μύθος γύρω από την Εθνική Ιταλίας: παίζει το λιγότερο δυνατό, όσο χρειάζεται για να πάρει το αποτέλεσμα. Εναντίον του Βελγίου –μιας υπερτιμημένης ομάδας σε περίοδο πτώσης –έδειξε ακριβώς το αντίθετο. Το αποτέλεσμα ήταν το λιγότερο –περισσότερη σημασία είχαν η πειστικότητα και ο τρόπος. Ενας τρόπος διόλου «στεγνός», όπως θέλει ο δεύτερος ιταλικός μύθος: το ωραίο στυλ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε τα ζογκλερικά ούτε το τρέξιμο για το τρέξιμο, αλλά η αίσθηση του χώρου, το χτύπημα της κόμπρας, η ψυχική πίεση στον αντίπαλο, το καθάρισμα των φάσεων πριν γεννηθούν. Ολα στοιχεία που διαθέτει και αυτή η ιταλική ομάδα –μαζί βέβαια με την τάση να φλερτάρει με τον κίνδυνο.

Γιατί σας έχω όμως και μια άλλη αποκλειστικότητα: δεν υπάρχει Ιταλία χωρίς σκαμπανεβάσματα. Ετοιμαστείτε λοιπόν για μια προσγείωση πριν αρχίσει η πραγματική πορεία.

Τελευταία Νέα