Σιρπρίζ

Η έννοια της έκπληξης είναι υπερτιμημένη στο ποδόσφαιρο. Ιδίως σε μεγάλες διοργανώσεις. Ακόμα περισσότερο στα πρώτα παιχνίδια. Χρειάζεται άραγε να θυμηθούμε ότι τις δυόμισι πρώτες εβδομάδες του Ευρωπαϊκού όλη η φασαρία γίνεται για να αποκλειστούν οκτώ ομάδες από τις είκοσι τέσσερις; Αυτός ο οργανωτικός παραλογισμός είναι η πραγματική έκπληξη.

Γιατί, κατά τα άλλα, να μας παραξενέψει που η Ουγγαρία κέρδισε εύκολα την Αυστρία και η Ισλανδία πήρε χωρίς ιδιαίτερο κόπο ισοπαλία από την Πορτογαλία; Μήπως γιατί η Αυστρία είναι, σύμφωνα με τη FIFA, στις δέκα καλύτερες ομάδες του κόσμου και η Πορτογαλία διαθέτει τον Ρονάλντο; Μα η κατάταξη της FIFA αποτελεί, μαζί με τα οικονομικά της και την άρνηση να βοηθήσει τους διαιτητές με την τεχνολογία, ένα μεγάλο σκάνδαλο που μόνο όσους θεωρούν το ποδόσφαιρο «επιστήμη» ξεγελάει. Ο δε Ρονάλντο είναι τις μισές φορές ικανός να οδηγήσει μόνος του την εθνική του ομάδα σε αποτελέσματα και τις άλλες μισές να την αποπροσανατολίσει με τις μούτες και τον εγωισμό του. Η Ισλανδία έπεσε απλώς σε μία από τις δεύτερες μισές. Αλλά δεν της έλειψαν ούτε το κουράγιο ούτε ο χαρακτήρας ούτε η φρεσκάδα. Και μάλλον αυτά είναι τα στοιχεία που θα κάνουν τη διαφορά σε ένα τουρνουά που προσδιορίζεται από τη μεταβατικότητα (δεν υπάρχουν μεγαθήρια και πάντως δεν είναι η Αυστρία) και το βαρύ εξωαγωνιστικό κλίμα (ο φόβος και τα καθημερινά μαύρα νέα δεν αφήνουν ανεπηρέαστους ούτε τους φιλάθλους αλλά ούτε και τους ποδοσφαιριστές).

Η θετική αλλαγή θα είναι να λυθούν κάποια στιγμή κάποιες ομάδες. Μέχρι στιγμής όλες φυλάνε τα νώτα τους, ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι σχεδόν όλες θα προκριθούνε. Η αρνητική εξέλιξη θα ήταν, όταν επιτέλους φτάσουμε στα νοκάουτ παιχνίδια, ο συντηρητισμός να έχει γίνει δεύτερη φύση. Αλλά ούτε αυτό θα είναι ακριβώς έκπληξη –είπαμε, ζούμε στην εποχή των μειωμένων προσδοκιών, γιατί να εξαιρεθεί το ποδόσφαιρο;