Σουπ

Το Ευρώ άρχισε όπως αναμενόταν κι όπως όλες οι μεγάλες διοργανώσεις: όχι σπουδαία. Στην κούραση και τη σχετική έλλειψη ποιότητας (Ρουμανία, Ρωσία, Σλοβακία, Αλβανία, Ελβετία, Τουρκία θα μπορούσαν να είναι η ίδια ομάδα) προστέθηκε η έξωθεν νευρικότητα από την κατάσταση της διοργανώτριας χώρας: απειλές, απεργίες, κουφόβραση, ειδική σχέση με την ασφάλεια –ακόμα ψάχνουν οι εφημερίδες αν τους άγγλους χούλιγκαν τους παρασεβάστηκαν ή τους προκάλεσαν. Η σούπα δεν είναι κρύα –και μόνο που σερβιρίστηκε, μας ανακούφισε -, είναι όμως προς το παρόν χλιαρή.

Από όσα είδαμε στα πρώτα παιχνίδια, μια ομάδα ξεχώρισε και μια ενέπνευσε: η Κροατία και η Ουαλία. Δεν υπάρχουν πολλά συγκροτήματα, ούτε καν η Γερμανία, με την πληρότητα της Κροατίας: δεν έχει μόνο το καλύτερο κέντρο, αλλά και μια σκληρή άμυνα, έναν πολύ σταθερό τερματοφύλακα κι έναν αλτρουιστή σέντερ φορ. Ισως είναι ο μόνος αλτρουιστής, ωστόσο, κι αυτό, μαζί με μια κάποια εθνική αλαζονεία, είναι το βασικό πρόβλημα. Αν το πιστέψουν και ενωθούν, θα πάνε μακριά –σε μια χώρα στην οποία έχουν ήδη (1998) πάει πολύ μακριά. Τα εντελώς αντίθετα στοιχεία διαθέτει η Ουαλία: λιγότερους καλούς παίκτες, αλλά απίστευτο δέσιμο και ψυχή. Ο λιγομίλητος σταρ Μπέιλ έχει δίκιο (στο μόνο που έχει άδικο είναι η εμφάνισή του): η Αγγλία αλλά και οι άλλοι στα χαρτιά «μεγάλοι» έχουν κάθε λόγο να τη φοβούνται.

Κατά τα άλλα η αυτοσυγκράτηση επί 85 λεπτά και ο χαμός στα τελευταία 5 ήταν το βασικό χαρακτηριστικό των πρώτων παιχνιδιών: την πλήρωσε μια ανανεωμένη, αλλά πάντα στοιχειωμένη Αγγλία, σώθηκε μια ενδιαφέρουσα αλλά πολύ άνιση Γαλλία. Οι νεανικές και γρήγορες ομάδες είναι πολλές, αλλά λίγες μοιάζουν να κυνηγούν το γκολ και με κρύο και με ζέστη. Αγωνιστικά η ζέστη ξεκίνησε στο παράλληλο τουρνουά, το Κόπα Αμέρικα, και θα την περιμένουμε μερικές μέρες, ίσως και βδομάδες, στη δική μας ήπειρο. Κανείς ποτέ στη Γαλλία δεν σταμάτησε στη σούπα.