Γιατί ο Νίκος Γκάλης είναι θρύλος; Γιατί μετά την άφιξή του κάθε γειτονιά απέκτησε την μπασκέτα της. Κάθε έφηβος του ’80 και του ’90 που σεβόταν τον εαυτό του προσπαθούσε να μιμηθεί το μυθικό «σπάσιμο» μέσης του προς το καλάθι. Επίσης, σε ένα σπορ ψηλών, έδειξε πως ο τρίτος δρόμος προς την επιτυχία πάντα θέλει στρατιωτική αφοσίωση. Ακόμη κι αν στερείσαι ύψους.

Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει αγαπητός σε μεγάλη μερίδα κόσμου; Γιατί έδειξε πως από τα κινήματα της Γένοβας μπορείς να φτάσεις στου Μαξίμου. Το παιδί απ’ την γειτονιά που έφτασε ψηλά (θα έγραφε ένας λαϊκός σεναριογράφος). Εντάξει, βοήθησε και το τσουνάμι του Μνημονίου, ο ζουρλομανδύας της παρατεταμένης κρίσης και επιτροπείας που κατάπιε σαν πάκμαν τις «τελίτσες» του παλιού πολιτικού συστήματος. Ο Τσίπρας βέβαια δεν έχει τις διαστάσεις θρύλου, ούτε την οριζόντια αποδοχή του Νικ. Το αντίθετο.

Οι δυο τους όμως συναντήθηκαν στο Μαξίμου με αφορμή τη (σωστή) ονοματοδοσία του κλειστού γηπέδου του ΟΑΚΑ ως «Νίκος Γκάλης». Δυο γενιές, δυο τρόποι, δυο εντελώς διαφορετικοί τύποι. Οι προκομμένοι φιλευρωπαίοι του Ιντερνετ ξιφούλκησαν αμέσως: τι δουλειά έχει ο αθλητής – πρότυπο της αυτοδημιουργικότητας με τον πολιτικό του «κομματικού σωλήνα» που ταλαιπωρεί τη χώρα;

Ο Γκάλης ξεχώρισε σε ένα ομαδικό άθλημα ως λαμπρή ατομικότητα. Δεν υπήρξε όμως βεντέτα. Υπάκουος στον κάθε φορά προπονητή του, ισότιμος με τους συμπαίκτες του, αναδείχθηκε μέσα απ’ το συλλογικό. Ο Τσίπρας ξεχώρισε ως ηγέτης χωρίς προπονητή και χωρίς ισότιμους συμπαίκτες. Οχι τυχαία, στις εκλογές Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου άκουγες λαϊκούς δεξιούς να λένε πως ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας του. Η συλλογικότητα που τον ανέδειξε γρήγορα παραμερίστηκε. Κοινό μυστικό η απόσπαση του Μαξίμου και της ομάδας Τσίπρα από το κόμμα και τη βάση που τον εξέλεξε, κατά την πρώτη διακυβέρνηση.

Σήμερα, τι γήπεδο απομένει στον Τσίπρα για το δικό του success story; Μικρό και ανεμοδαρμένο από βαριά μέτρα, επισφάλεια, ανεργία, ιδιωτικοποιήσεις και με θεατές που εγκαταλείπουν τις εξέδρες προς τις αρένες της αντι-πολιτικής και της νέας αγανάκτησης. Ακόμη και η αμηχανία των κινημάτων, δεν έχει να κάνει με τον έλεγχό τους από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά από το αδιέξοδο κάθε τακτικής με παλιούς όρους. Ο Τσίπρας εισέρχεται βέβαια σε μια βραχύβια εποχή σταθερότητας και μέλει να δούμε αν θα την αξιοποιήσει υπέρ των φτωχών, έστω και μερικώς. Εξάλλου «το σημαντικό δεν είναι ποιος αρχίζει το παιχνίδι, αλλά ποιος το τελειώνει», όπως έλεγε ο αμερικανός προπονητής μπάσκετ Τζον Γούντεν. Ας ρωτήσει και τον Νικ.

Τελευταία Νέα