Αναζήτηση
Πρώτα το πρόβλημα. Την κυβέρνηση την έπιασαν με τη γίδα στην πλάτη. Μέσα στο πολυνομοσχέδιο με τις 7.500 σελίδες έχωσε μια ρύθμιση που νομιμοποιούσε τη συμμετοχή πολιτικών σε offshore εταιρείες.
Δεν ξέρω ποιος το ζήτησε ή αν το ζήτησε η τρόικα που λέει ότι άκουσε ο Κακλαμάνης –παρεμπιπτόντως: κι αυτός τι έκανε μόλις το άκουσε; Δεν αντέδρασε κάπως;
Ξέρω πάντως ότι η τρόικα σιωπά και δεν επιβεβαίωσε την πατρότητα του σχεδίου. Ξέρω επίσης αυτό που επεσήμανε κι ο Βενιζέλος: ότι υπάρχει θέμα και δεν θεραπεύεται νομικά.
Με άλλα λόγια, ότι η συμμετοχή κάποιου πολιτικού σε τέτοια εταιρεία έχει νομιμοποιηθεί με την ψήφιση του νόμου. Κι ότι η νομιμοποίηση αυτή δεν αίρεται αναδρομικά με τη νέα ρύθμιση που έφερε η κυβέρνηση στη Βουλή.
Προφανώς λοιπόν κάποιος ή κάποιοι πρόλαβαν και έκαναν τη δουλειά τους. Ξεπλύθηκαν.
Υστερα το δεύτερο πρόβλημα. Οι πρώτες εξηγήσεις (;) της κυβέρνησης ήταν ένοχες και αούα. Κάτι ξέρω, κάτι μου είπαν, κάτι είδα να σας πω. Και ολίγος Παπασταύρου –θα πρέπει να τον βλέπουν στον ύπνο τους…
Το περίεργο είναι ότι η δύσοσμη αυτή υπόθεση που αποκαλύφθηκε από το «Πρώτο Θέμα» έγινε δεκτή από μερίδα του κυβερνητικού Τύπου σχεδόν με κραυγές ανακούφισης.
«Ξεκαθαρίζει το νομικό πλαίσιο των εξωχώριων επιχειρήσεων» πανηγύριζε η «Εφημερίδα των Συντακτών» –υιοθετώντας τις ανεκδιήγητες εξηγήσεις του ανεκδιήγητου υπουργείου Δικαιοσύνης…
Αν δεν απατώμαι ήταν ο Κίτσος Τεγόπουλος που κάποτε έθετε το ερώτημα: συνένοχοι ή βλάκες;
Τελικά όμως στο Μέγαρο Μαξίμου πανικοβλήθηκαν μπροστά στις αντιδράσεις όλου του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της «Αυγής».
Τότε επιχείρησαν να διορθώσουν το λάθος με το θράσος. Αρχισαν να κατηγορούν τους άλλους για τη διάταξη που ψήφισαν εκείνοι.
Και να κάνουν (υποτίθεται) ρελάνς με μια ρύθμιση που θα απαγορεύει σε πολιτικούς και συγγενικά τους πρόσωπα να μετέχουν γενικώς σε οιαδήποτε ξένη επιχείρηση.
«Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι!».
Κάτι που αντίκειται στον πυρήνα της ευρωπαϊκής νομοθεσίας και προφανώς θα κριθεί στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Και πάμε τώρα στο τρίτο πρόβλημα. Δεν φτάνει που πήγαν να κάνουν τη δουλειά στα μουλωχτά, αλλά μόλις τους πήραν χαμπάρι άρχισαν τις τσιρίδες περί ηθικής και τις απειλές του τύπου «θα σας δείξουμε!».
Μόνο που η δουλειά έγινε και δεν ξεγίνεται. Οσοι ήταν να ξεπλυθούν ξεπλύθηκαν.
Αποδεικνύοντας έτσι ότι το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς είναι τελικά τεράστιο πλεονέκτημα: της επιτρέπει να κάνει όλες τις βρωμοδουλειές με ελάχιστες αναστολές, αλλά με απέραντο θράσος!..
