Αναζήτηση
Πώς το έλεγε ο Λίνεκερ; «Στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί!». Τώρα το έμαθε και ο Τσακαλώτος.
Διότι ο Σόιμπλε πέτυχε στο Eurogroup το σχεδόν απίστευτο.
Κατάφερε να κρατήσει το ΔΝΤ στη συμφωνία (κάτι που δεν ήθελε η ελληνική κυβέρνηση) χωρίς να παραχωρήσει τίποτα στο θέμα του χρέους (όπως θα ήθελε η ελληνική κυβέρνηση).
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι ίσως η μοναδική κυβέρνηση παγκοσμίως που κατάφερε να βγει από μια διαπραγμάτευση μονά – ζυγά χαμένη.
Και «πάλι καλά!» να λέμε διότι στην περσινή αντίστοιχη διαπραγμάτευση διαλύθηκε η χώρα.
Θα μου πείτε: τουλάχιστον πήρε τα λεφτά.
Για την ακρίβεια: θα πάρει τα λεφτά. Σε δύο δόσεις. Κι αφού προηγουμένως κάνει κάτι «διορθώσεις» (corrections στο κείμενο της απόφασης) σε όσα ήδη ψήφισε η Βουλή.
Με άλλα λόγια, δεν φθάνει που τους έβαλαν να τα ψηφίσουν όλα για να πάρουν τα λεφτά, δεν φθάνει που ψήφισαν όσα καμία άλλη κυβέρνηση δεν είχε δεχθεί να ψηφίσει, αν θέλουν να πάρουν τα λεφτά θα πρέπει να διορθώσουν κι αυτά που ήδη ψήφισαν προς το χειρότερο.
Για καψώνι μου φαίνεται. Δεν νομίζω κυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας να έχει επιβληθεί σε πιο εξευτελιστική διαδικασία χωρίς να έχει χάσει προηγουμένως πόλεμο.
Το ευχάριστο είναι ότι η δική μας δεν έχασε πόλεμο. Πέτυχε τον εξευτελισμό μόνο έπειτα από «σκληρή διαπραγμάτευση».
Πάλι καλά, θα μου πείτε. Και γενικώς είμαστε στο «πάλι καλά!» επειδή όλοι έχουμε πειστεί ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ικανή για το χειρότερο.
Ξέρετε τελικά ποιο είναι το αστείο της υπόθεσης; Εδώ και ενάμιση χρόνο, η κυβέρνηση στέλνει τον Βαρουφάκη και τον Τσακαλώτο να διαπραγματευθούν με τον Σόιμπλε και τη Λαγκάρντ.
Στο «Πάνθεον της Αυταπάτης» του Πρωθυπουργού ίσως αυτή να είναι η κορυφαία αυταπάτη.
Είναι σαν να παίζεις με την Εθνική Γερμανίας και αντί τουλάχιστον να επιστρατεύεις την Εθνική Ελλάδος να κατεβαίνεις με τον Αστέρα Εξαρχείων. Τους κάνουν μια μπουκιά με τα μάτια κι από τα αποδυτήρια.
Δεν είναι μόνο θέμα συσχετισμών που ασφαλώς είναι δυσμενείς. Είναι και θέμα γνώσης, εμπειρίας, παραστάσεων, διασυνδέσεων, αντίληψης. Η απόσταση από τους «53» στο Eurogroup είναι μεγάλη κι ανηφορική.
Θυμάμαι ακόμη εκείνο το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ: «Η Ελπίδα έρχεται, η Ευρώπη αλλάζει». Το μόνο που τελικά συνέβη είναι ότι άλλαξε δραματικά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο οποίος χρειάζεται ακόμη πάρα πολύ δρόμο και πολλές ικανότητες που δεν ξέρω αν υπάρχουν για να συναντήσει μια Ευρώπη στην οποία (όπως έλεγε και ο Λίνεκερ) «στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί».
