Ολοι ψωνίζουν Κεντροαριστερά στις μέρες μας. Ακόμη και οι χθεσινοί πολέμιοί της. Ο Πρωθυπουργός, που κάποτε αποκαλούσε τον Ολάντ «Ολαντρέου», τώρα στριμώχνεται να χωρέσει στο κάδρο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Εστω και ως παρατηρητής. Ο Πιτέλα και ο Σουλτς τον υποβοηθούν στην πόζα. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τουιτάρει όλο χαρά τη συνάντησή του με τον κεντροαριστερό αστέρα και γάλλο υπουργό Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν. Και σχεδόν κρατά χαμηλά τη συνάντησή του με τον Νικολά Σαρκοζί.

Εντάξει, εδώ και έξι χρόνια ζούμε την εποχή των μετατοπίσεων και των μεταλλάξεων. Το εμπεδώσαμε. Η κεντρομανία όμως σήμερα μοιάζει να είναι ευθέως δυσανάλογη της ύπαρξης των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων που παραδοσιακά θα την ενθάρρυναν. Οχι τυχαία, οι παραδοσιακοί παίκτες της στη χώρα μας (κυρίως το ΠΑΣΟΚ και εν μέρει Το Ποτάμι) μοιάζει να έχουν μείνει πίσω στην επανάκτηση αυτού του χώρου. Οι μεταξύ τους αψιμαχίες με αφορμή τη συνεργασία ή σύμπραξή τους επιβεβαιώνουν πως η μπάλα έχει περάσει σε άλλα πόδια.

Γιατί όμως παραμένει ελκυστική η Κεντροαριστερά για όλους; Και μοιάζει σχεδόν απαραίτητη για τα πολιτικά επιτελεία στην προσπάθειά τους να ηγεμονεύσουν; Κατ’ αρχάς, μεταπολεμικά το Κέντρο, η Σοσιαλδημοκρατία, η Κεντροαριστερά και οι παραλλαγές τους ή οι συμπτύξεις τους υπήρξαν οι λοκομοτίβες στην προσπάθεια συγκρότησης ενός πρωτόγνωρου κοινωνικού κράτους. Μεταγενέστερα, επίσης, οι ίδιες δυνάμεις (παραλλασσόμενες) φάνηκαν να πρωταγωνιστούν και στη νομισματική ενοποίηση.

Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια του κύκλου της καπιταλιστικής κρίσης, υπήρξε μια σύζευξη Κεντροαριστεράς και νεοφιλελευθερισμού. Η αφαίρεση δικαιωμάτων και η αποσυναρμολόγηση των εργασιακών σχέσεων όμως γίνονταν –σύμφωνα με τη δική τους ρητορεία –υπό το καθεστώς μιας ειδικής οικονομικής ανατάραξης. Η Κεντροαριστερά παρέμενε, κοινώς, μια καθαρή ασφαλής πισίνα που απλώς είχε μετατραπεί για λίγο καιρό σε κέντρο φιλοξενίας καρχαριών.

Σήμερα, το ευρωπαϊκό γήπεδο χωράει πάλι μια αποκαθαρμένη Σοσιαλδημοκρατία. Μια νέα Κεντροαριστερά που θα γέρνει προς το δεύτερο συνθετικό της και θα απομακρύνεται από τους πάλαι ποτέ δεξιούς συμπολιτευομένους της. Η ανάδυση της Ακρας Δεξιάς και λαϊκιστών τύπου Μπέπε Γκρίλο βοηθάει τη μετατόπιση. Οχι τυχαία, η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σφυροκοπεί τη Νέα Δημοκρατία. Που με τη σειρά της προσεχώς θα σφυροκοπήσει τον πρότερο (δεξιό) εαυτό της. Η Διεθνής των Σοσιαλιστών θα μεταγράψει τον Τσίπρα που αποτελεί σήμερα παράδειγμα «απείθαρχου μνημονιακού». Η Νέα Δημοκρατία –στα μέρη μας –θα μεταγράψει το «ακραίο Κέντρο».

Σας αφήνω να φανταστείτε, οι μετατοπίσεις όλων προς το Κέντρο ποιον χώρο αφήνουν ακάλυπτο και άρα εν δυνάμει έτοιμο προς σπορά.

Τελευταία Νέα