Το είπε προχθές στη Βουλή ο Πρωθυπουργός απαντώντας στην αντιπολίτευση όταν τον εγκαλούσε για προεκλογικά (και μετεκλογικά) ψέματα. «Δεν είπαμε ψέματα, είχαμε αυταπάτες». Αν το εννοεί, τόσο το χειρότερο για εκείνον και ακόμη περισσότερο για εμάς. Διότι το ψέμα είναι μια συνειδητή πράξη. Προϋποθέτει ικανότητα και ευφυΐα. Ακόμη και η σκοπιμότητά του αποκαλύπτει μεν δολιότητα και ανηθικότητα αλλά συνεπάγεται συγκροτημένη σκέψη και εκτίμηση της πραγματικότητας. Για να κατασκευάσεις δηλαδή το ψέμα, ειδικά επί της πολιτικής, πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά την αλήθεια. Και αν τη γνωρίζεις, κάποια στιγμή μπορεί να επαναπατριστείς σε αυτήν. Αλλωστε, όπως έχει πει ο Ελύτης, η αλήθεια και το ψέμα φτιάχνονται με τον ίδιον τρόπο. Αντίθετα, η αυταπάτη είναι η αποκοπή από την πραγματικότητα και η μήτρα της ιδεοληψίας. Είναι ο εγκλωβισμός στο φαντασιακό, περίπου σαν να οδηγείς με δεμένα μάτια. Ακόμη και αν δεν υπάρχουν κακές προθέσεις, όταν πρόκειται για τη διακυβέρνηση μίας χώρας υψηλού ρίσκου είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Περισσότερο από το ψέμα. Γιατί ακόμη και όταν αρχίζεις να αναγνωρίζεις τις αυταπάτες σου είναι εξαιρετικά δύσκολο να τις υπερβείς. Τι είναι χειρότερο λοιπόν; Ενας Πρωθυπουργός που έχει πει προεκλογικά ψέματα ή ένας που κυβερνά από το σπίτι του «Κυνόδοντα» (την ταινία του Λάνθιμου όπου η οικογένεια ζούσε εντελώς απομονωμένη από τον κόσμο);

Δεν είναι εξακριβωμένο πότε και γιατί έχει διατυπωθεί για πρώτη φορά η περίφημη ρήση «Ηταν χειρότερο από έγκλημα, ήταν σφάλμα». Νομίζω όμως πως ήρθε η σειρά τού «Ηταν χειρότερο από ψέμα, ήταν αυταπάτη».