Λούλα ή Τσάβες; Ερώτημα μιας άλλης εποχής –στο ξεκίνημα του 2015. Τότε που ο Αλέξης Τσίπρας είχε κυριαρχήσει και διάφοροι προσπαθούσαν να διερμηνεύσουν τη γραμμοσκίαση της νεανικής, ενίοτε όμως και βλοσυρής, φυσιογνωμίας του. Το δίλημμα είχε όρους κολακευτικούς για τον νέο Πρωθυπουργό. Και λατινοαμερικάνικο επαναστατικό άρωμα. Ιδού λοιπόν η επιλογή ανάμεσα σε δύο ηγετικές –και ας μην το ξεχνάμε: τριτοκοσμικές –Αριστερές. Θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ την Ελλάδα Βενεζουέλα –μια χώρα που οδηγήθηκε από την τρέλα του μεγαλείου και τα πετροδολάρια στο οικονομικό χάος; Ή Βραζιλία –ένα οικονομικό θαύμα που επετεύχθη χάρη στη μετάλλαξη ενός αριστερού κόμματος σε προοδευτική πολιτική δύναμη που δέχεται τους κανόνες της αγοράς;

Φυσικά, όλα είναι θέμα συμφραζομένων. Αλλο το τότε και άλλο το τώρα. Γιατί τώρα ο Τσάβες είναι στο χώμα, ο Λούλα προσπαθεί να γλιτώσει τη φυλακή και οι οικονομίες αμφοτέρων των χωρών στα παρτέρια –δηλαδή σε βαθιά κρίση. Το μοντέλο εκατέρωθεν δεν δούλεψε. Λούλα ή Τσάβες; Τσακαλώτος ή Βαρουφάκης; Παππάς ή Φλαμπουράρης; Σακελλαρίδης ή Γεροβασίλη; Δραγασάκης ή Βούτσης; Λαφαζάνης ή Σκουρλέτης; Ζωή ή Τσίπρας; Διλήμματα χωρίς ουσιαστική αντίφαση ή σημασία αφού όλα στο ίδιο καταλήγουν. Με εξαίρεση ένα δίλημμα που είναι πραγματικό: 2015 ή 2016; Το ίδιο άρωμα αδιεξόδου, το ίδιο στέρεμα των διαθεσίμων του Δημοσίου, η ίδια αίσθηση επερχόμενου ρόγχου μιας χώρας στα όρια, οι ίδιοι διεθνείς θεατρινισμοί από πρωταγωνιστές χωρίς αναστολές και χωρίς αυτοεκτίμηση. Ωστόσο, το 2016 δεν είναι 2015 διότι «ου δις εμβαίνειν αυτώ τω ποταμώ» –δεν μπαίνει κανείς δύο φορές στο ίδιο ποτάμι που λέει ο Ηράκλειτος.

Φέτος ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να προκαλέσει έκτακτες Συνόδους Κορυφής της ΕΕ. Οι λευκές νύχτες είναι στο Χίλτον και όχι στις Βρυξέλλες. Ακόμη χειρότερα: αν η κυβέρνηση προκαλέσει δημοψήφισμα κι αυτό είναι πάλι για τα μέτρα, δεν θα μπορεί να βαφτίσει «ναι» το «όχι». Αν πάλι το δημοψήφισμα είναι για το νόμισμα, δηλαδή έχουμε «δραχμοψήφισμα», τότε θα είναι θηλιά στον λαιμό αυτών που το προκάλεσαν. Αν οι πολίτες ψηφίσουν ευρώ, τότε θα πρέπει οι κυβερνώντες να τα μαζέψουν και να φύγουν. Αν οι πολίτες ψηφίσουν δραχμή, τότε θα επέλθει καταστροφή για την οποία αργά ή γρήγορα θα κληθούν να λογοδοτήσουν. Διότι αυτοί που θα ψηφίσουν υπέρ της δραχμής είναι αυτοί που θα την πληρώσουν αν επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα –και όταν αυτό συμβεί θα το νιώσουν άσχημα στο πετσί τους. Το τέταρτο Μνημόνιο των 3,6 δισ. δεν θα είναι σαν το τρίτο Μνημόνιο γιατί δεν θα το ψηφίσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης που το έχουν ξεκόψει ήδη. Λύση δεν είναι ούτε οι εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ τις κέρδισε δύο φορές το 2015 –αλλά δεν τις κερδίζει με τίποτε το 2016. Το ξέρουν και οι ίδιοι.

Ασφαλώς, μια κυβέρνηση –με όλη την εξουσία που έχει ώς την τελευταία στιγμή –στριμωγμένη στη γωνία δεν είναι καλό πράγμα. Ιδίως μια κυβέρνηση όπως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που έχουν μηδενικές θεσμικές αναστολές και ελάχιστη δημοκρατική ευαισθησία. Το αδιέξοδο είναι ευδιάκριτο, όχι όμως και η έξοδος. Ιδίως αν οι ξένες δυνάμεις που φόρτωσαν στην Αθήνα πρόσθετο πακέτο μέτρων 3,6 δισ. θέλουν να προκαλέσουν κρίση για να τελειώσουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη. Και υπολογίζουν ότι ο εξτρεμισμός των κυβερνώντων θα είναι χρήσιμος καταλύτης σε μια τέτοια εξέλιξη. Αλλωστε, η ορατότητα θετικού αποτελέσματος στο βρετανικό δημοψήφισμα –που πάει προς το «ναι» –επιτρέπει επιτάχυνση του εν Ελλάδι δράματος.

Εν πολλοίς, Λούλα, Τσάβες ή τίποτα; Omnia ex nihilo sunt –όλα στο μηδέν δεν καταλήγουν; Εκτός αν τα ψηφίσουν όλα μόνοι τους…

Τελευταία Νέα