Οι φιλόσοφοι αναλώνονταν παραδοσιακά στην απάντηση –έμμεση ή άμεση –ενός ερωτήματος: υπάρχει Θεός; Σε χαλαρή αντιστοιχία, οι παρατηρητές της ελληνικής πολιτικής αλλά και οι ξύπνιοι πολίτες παλεύουν με μια απορία: μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει Μνημόνιο; Μέχρι στιγμής η ετυμηγορία είναι αρνητική. Ακόμη χειρότερα: ο Αλέξης Τσίπρας δεν ψήφισε καν Μνημόνιο μόνος του. Το έκανε τον Αύγουστο του 2015 μόνο αφού εκβίασε –με φόβητρο την απόλυτη χρεοκοπία της χώρας –την ψήφο τριών κομμάτων της αντιπολίτευσης.

***

Οι προβληματισμοί αυτοί έχουν σημασία γιατί πλησιάζει η στιγμή της αλήθειας. Οι γνώστες την τοποθετούν εκεί περί το τέλος Μαΐου. Τότε τελειώνουν τα περιθώρια. Οχι κατ’ ανάγκην τα ταμειακά διαθέσιμα του Δημοσίου αφού το 2015 απεδείχθη ότι –με θύματα την οικονομία και τις τράπεζες –η κυβέρνηση ήταν διατεθειμένη να τα εξαντλήσει. Τελειώνουν τα περιθώρια ανοχής των Ευρωπαίων. Η Ευρώπη θέλει λύση μέχρι τον Ιούνιο. Διαφορετικά η Ελλάδα μπαίνει σε εκκρεμότητα μέχρι να διεκπεραιωθεί στις 23 Ιουνίου το βρετανικό δημοψήφισμα για παραμονή ή όχι στην ΕΕ. Το να παραπεμφθεί το ελληνικό πρόβλημα στις καλένδες του Ιουλίου χαρακτηρίζεται ως «μπλέξιμο». Και έτσι θα είναι.

***
Μέχρι τέλους Μαΐου, η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει καταλήξει –μέρα ή νύχτα –με τους δανειστές σε ένα πακέτο μέτρων τα οποία οι ξένοι να αποδέχονται ως διαρθρωτικά. Που να θεωρείται δηλαδή ότι έχουν πραγματικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Το να είναι πραγματικά τα μέτρα είναι το κρίσιμο –σε αυτή την περίπτωση ο λογαριασμός δεν θα υπερβαίνει τα 5,5 δισ. Και πάλι όμως αυτό δεν θα είναι αρκετό για να επιτευχθεί ο στόχος για πλεονάσματα 3,5% –που οι σοβαροί δεν τον θεωρούν ρεαλιστικό χωρίς μαχαίρι στο χρέος. Είναι το δέλεαρ –το τυράκι έμενταλ! –που εκτιμάται ότι θα προσφερθεί σε πολιτικό επίπεδο στον έλληνα Πρωθυπουργό.
***
Θα το πάρει; Θα του φθάνει; Η κυβέρνηση φαίνεται να έχει δύο γραμμές. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος πιστεύει στην ανάγκη να κοπεί χρέος, αλλά ρίχνει τη δική του μαρξιστική ματιά στα μέτρα –η εμμονή του στο ύψος του αφορολογήτου είναι χαρακτηριστική. Αντιθέτως, άλλες φωνές εντός Μαξίμου βλέπουν τα πράγματα πιο πολιτικά. Δίνουν μεγάλη σημασία στο να προστατευθεί από τα μέτρα η βάση του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία και λιγότερη –ή καθόλου –στο χρέος.
***

Τι θα αποφασίσει ο Αλέξης Τσίπρας; Θα πάρει ό,τι του φέρουν στο τραπέζι, αναγνωρίζοντας την εθνική σημασία της απομείωσης του χρέους και αποδεχόμενος ότι το κλείσιμο της αξιολόγησης θα ενεργοποιήσει την οικονομία φέρνοντας επενδύσεις; Ή αυτό είναι ένα κατά βάση συντηρητικό στόρι που δεν θα τον συγκινήσει; Οπότε ο Πρωθυπουργός θα προτιμήσει να περιμένει να ανοίξουν οι κάλπες στη Βρετανία. Εδώ η σκοπιμότητα είναι προφανής. Αν οι Βρετανοί ψηφίσουν «όχι» θα ξεκινήσει πολυετής διαπραγμάτευση με την ΕΕ για την έξοδό τους που δεν θα είναι αυτόματη. Οντας απότομα πιο αδύναμη, διδάσκει αυτή η λογική, η Ευρώπη δεν θα μπορεί να τα βγάλει πέρα συγχρόνως με το Brexit, το Προσφυγικό και την Ελλάδα –άρα θα κάνει υποχωρήσεις. Είναι το «μπλέξιμο» του Ιουλίου. Που αναρωτιέται κανείς αν είναι αναπόφευκτο. Διότι αμφότερες οι κυβερνητικές γραμμές –η μαρξίζουσα που θέλει κόψιμο του χρέους και η καθαρώς πολιτική που αδιαφορεί για το χρέος –δεν δέχονται, για δικούς της λόγους η καθεμία, τα διαρθρωτικά μέτρα που θέλουν οι δανειστές.

***

Στο θεολογικό ερώτημα της αρχής η απάντηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει ποτέ να εφαρμόσει ούτε καν το Μνημόνιο που ψήφισε. Μένει να φανεί αν οι Ευρωπαίοι θα προτιμήσουν εμβαλωματικές λύσεις –όπως έγινε τον Δεκέμβριο –παραπέμποντας το ελληνικό πρόβλημα στο 2017 –όταν θα έχουμε και φρεσκο-εκλεγμένες ηγεσίες σε Ουάσιγκτον, Παρίσι και Βερολίνο. Ή αν θα ξαναδιχαστεί η τρόικα/κουαρτέτο –που την επανένωσαν οι υποκλοπές. Ή αν θα ζήσουμε ξανά δημοψήφισμα και/ή εκλογές. Διότι η αντιπολίτευση δεν φαίνεται διατεθειμένη να εκβιασθεί, ψηφίζοντας τα μέτρα. Που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται, προς το παρόν, να έχει ενστερνισθεί.

***

Εν πολλοίς, φοβού τον Μάιο –και τρέμε τον Ιούλιο!

***
***
Τελευταία Νέα