Τo φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου πλανάται εδώ και δεκαπέντε μήνες πάνω από το Μαξίμου, καθώς ο σημερινός Πρωθυπουργός προσπαθεί να αντιγράψει τον αλλοτινό ένοικο. Προφανώς επιδιώκει να υποκλέψει κάτι από την αίγλη ενός πραγματικού μύθου. Η ματαιοδοξία του ωστόσο υπολείπεται των δυνατοτήτων του. Τα μεγέθη δεν είναι καθόλου συγκρίσιμα.

Ο Ανδρέας ήταν ογκόλιθος της σκέψης, της διανόησης και της πολιτικής. Ο κοσμοπολιτισμός, η παιδεία, η επιστημονική του συγκρότηση, η βαθιά γνώση της διεθνούς σκηνής, τα ηγετικά του χαρίσματα συνέθεταν μια γοητευτική προσωπικότητα. Η εμβέλειά του ξεπερνούσε τα σύνορα. Ο λόγος του ήταν πηγή έμπνευσης. Οι ομιλίες του μαγνήτιζαν τα πλήθη.

Από τα πρώτα κιόλας βήματά του τάραξε τα νερά της χώρας. Ενσάρκωσε τη ρήση του Γκάντι «Ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε». Σαν άλλος Προμηθέας άναψε τη φλόγα της πολιτικής στις καρδιές των ταπεινών και καταφρονεμένων. Υπήρξε εμπνευστής και γενάρχης του μεγάλου λαϊκού Κινήματος που εκπαραθύρωσε το κράτος της Δεξιάς. Οι κυβερνήσεις του –πέραν των όποιων σκιερών πλευρών τους –άλλαξαν την όψη της Ελλάδας. Την αξία του αναγνώρισαν ακόμη και οι φανατικοί αντίπαλοί του.

«Ο Τσίπρας μοιάζει στον Ανδρέα» λένε ορισμένοι. Ωραίο ανέκδοτο!

Ας αφήσουμε στην άκρη την απουσία παιδείας, την έλλειψη κατάρτισης και επαγγελματικής ενασχόλησης, για τα οποία τον καρφώνουν οι περισσότεροι, κι ας καταπιαστούμε με τα πολιτικά του πεπραγμένα. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την αναρρίχησή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ελέω Αλαβάνου; Την υπόθαλψη των μπαχαλάκηδων τον Δεκέμβριο του 2008; Τη συμπόρευσή του με το κίνημα Δεν Πληρώνω; Την ώσμωση με τα ακροαριστερά και ακροδεξιά ρετάλια των Αγανακτισμένων;

Ο Αλέξης Τσίπρας απέκτησε πολιτική υπόσταση ψαρεύοντας στα θολά νερά της χρεοκοπίας της χώρας και του πολιτικού συστήματος. Μάλιστα, έκανε κάτι πιο επικίνδυνο: Δηλητηρίασε τη δημόσια ζωή με το κώνειο του λαϊκισμού και της μισαλλοδοξίας. Οταν βρέθηκε στο πηδάλιο της εξουσίας, έπαιξε την Ελλάδα στα ζάρια. Κάνοντας καλύτερες πιρουέτες ακόμη κι από τον Νουρέγεφ, υπέγραψε το χειρότερο Μνημόνιο. Διέλυσε την οικονομία, έκλεισε τις τράπεζες, έκλεισε τα σύνορα, προσπαθεί να καπελώσει τη Δικαιοσύνη, σχεδιάζει να κλείσει ιδιωτικά ΜΜΕ. Και τώρα, αξιοποιώντας ακόμη και τις περιβόητες υποκλοπές, σκηνοθετεί τη σύγκρουσή του με το ΔΝΤ. Κι όλα αυτά από έναν πολιτικό που αρέσκεται να δηλώνει ριζοσπάστης, προοδευτικός και αριστερός. Γιατί στην πραγματικότητα –και σε αντίθεση με τον Ανδρέα –είναι κατεξοχήν φορέας βαθιάς συντήρησης. Απόδειξη, ο εναγκαλισμός του με τους ΑΝΕΛ και τους κάθε είδους Πολάκηδες.

Βέβαια κάποιοι επιμένουν ότι είναι χαρισματικός και η χροιά και ο τόνος της φωνής του θυμίζουν τον ηγέτη της Αλλαγής, ερεθίζοντας την αριστοφανική μας διάθεση. Κι ο Αλέξης αρχίζει τις μιμήσεις. Εις μάτην όμως γιατί η σύγκριση αποκαλύπτει πως είναι μόνο ένα κακέκτυπο. Αλλωστε, ο Ανδρέας Παπανδρέου –πέρα από τις όποιες αδυναμίες του –ασκούσε Πολιτική με το Π κεφαλαίο, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας επιδίδεται σε ασκήσεις μικροπολιτικής.

Τελευταία Νέα