Αναζήτηση
Κάτι στον τόνο του Ευκλείδη Τσακαλώτου μύριζε όντως 2015. Κυρίως τα ρητορικά σχήματα περί κυβέρνησης «κυρίαρχης» που αποφασίζει μόνη πώς θα πιάσει τους στόχους. Αλλά, αν ξεπεράσει κανείς τη σκηνοθεσία, δεν θα βρει και πολλά που να θυμίζουν τα δεδομένα της ηρωικής –και πένθιμης –περσινής διαπραγμάτευσης.
Το 2016 δεν είναι 2015. Ο Τσίπρας δεν έχει τα ερείσματα που είχε –και το ξέρει. Δεν μπορεί τώρα να κλιμακώσει το «ψιλόβροχο» κατά των δανειστών σε δημοψηφισματική σύγκρουση. Δεν θα γέμιζε η πλατεία.
Το 2016 δεν είναι 2015 και για έναν λόγο που ευνοεί βραχυπρόθεσμα την κυβέρνηση. Κανείς στην Ευρώπη δεν έχει ως προτεραιότητα την Αθήνα. Συγκρινόμενο με το Προσφυγικό και το βρετανικό δημοψήφισμα, το ελληνικό πρόβλημα είναι ψείρα στον γιακά. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν προφανή λόγο να πιέσουν τώρα την κυβέρνηση μέχρι πτώσεως. Μπορεί να κάνει τα πάντα για να τους εκνευρίσει, αλλά δεν τους είναι άχρηστη –κυρίως λόγω του Προσφυγικού.
Σε πολλές από τις απότομες τιμονιές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η εγχώρια πολιτική αγορά έχει την τάση να ψάχνει το σχέδιο πίσω από το σχέδιο. Ξανά και ξανά έχει αποδειχθεί ότι τέτοιος ορίζοντας δεν υπάρχει. Ετσι και τώρα. Τα σενάρια περί ηρωικής εξόδου διά των πρόωρων εκλογών μοιάζουν να υπερερμηνεύουν έναν τακτικισμό ταχείας καύσεως. Ο Τσίπρας και η ομάδα του έχουν δείξει ότι δεν ανήκουν σε εκείνους που θα διακινδύνευαν την εξουσία τους, υπολογίζοντας σε αβέβαια μελλοντικά οφέλη.
Βέβαια, ακόμη κι αν το Μαξίμου δεν θέλει εκλογές, αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι θα τις αποφύγει. Το ερώτημα είναι αν έχει λόγο η κυβέρνηση να φοβάται τον εαυτό της.
Φαινομενικά, όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2016. Μπορεί η αποδοχή του στην κοινωνία να φθίνει, αλλά η συνοχή του στη Βουλή μοιάζει πιο συμπαγής από πέρσι. Λαφαζάνης δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως απολιθώσεις των παλαιών συνιστωσών, που βρίσκονται σε κατάσταση Δρίτσα. Σε κατάσταση άρνησης της πραγματικότητας.
Υπάρχουν και αντιδράσεις που θα μπορούσε κανείς να διαγνώσει ως προειδοποιητικές. Ο ίδιος ο Τσακαλώτος είπε προχθές ότι «δεν είναι διατεθειμένος να καταθέσει νομοσχέδιο με χαμηλότερο αφορολόγητο». Η δήλωση δεν φάνηκε τυχαία διατυπωμένη σε πρώτο πρόσωπο.
Ο Τσακαλώτος δεν είναι Βαρουφάκης. Δεν είναι περαστικός από το κόμμα. Εχει ρίζες –και στενή πολιτική οικογένεια μέσα στο μεγάλο συριζαϊκό σύνολο. Τον περασμένο Σεπτέμβριο χρειάστηκε να πειστεί προκειμένου να είναι υποψήφιος και να μπει στο κυβερνητικό σχήμα.
Ο κοινός τόπος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ –του υπουργού Οικονομικών μη εξαιρουμένου –έχει συνθηκολογήσει με τη μνημονιακή πραγματικότητα. Το μελόδραμα θα σχολάσει γρήγορα. Ο κίνδυνος είναι ότι μετά την αυλαία μπορεί κάποιοι να μείνουν υπό την επήρεια του μελοδράματος.
