Σύνοψη της απεργίας των δημοσιογράφων την Πέμπτη: οι εφημερίδες και τα μεγάλα κανάλια απέργησαν. Οι ιστοσελίδες όχι. Συμπέρασμα, το κοινό δεν ενημερώθηκε από τον Τύπο αλλά από το Διαδίκτυο. Η ΕΣΗΕΑ συνέχισε να εκπροσωπεί απόμαχους. Οι εφημερίδες να εξοικειώνουν το κοινό τους με την απουσία τους. Και όλοι αυτοί που βρίζουν τους δημοσιογράφους να τους υποκαθιστούν μέσα από blogs, sites, στα οποία σχεδόν ποτέ δεν τηρείται η δεοντολογία.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης στην οποία όλοι μισούν τους δημοσιογράφους, μιμούμενοί τους. Μετρήστε απλώς τις δημόσιες ή ιδιωτικές σχολές ΜΜΕ που υπάρχουν στη χώρα. Επίσης είναι η μοναδική χώρα στην οποία το κορυφαίο συνδικαλιστικό όργανο για τους εργαζομένους των ΜΜΕ δεν έχει μεριμνήσει εδώ και οκτώ χρόνια να εκπροσωπήσει τις νέες τάσεις του λειτουργήματος. Η ΕΣΗΕΑ του Κονδυλάκη και του Νιρβάνα, σήμερα είναι η αμήχανη ΕΣΗΕΑ συνταξιούχων και συνδικαλιστών του ’80. Οχι τυχαία, δε, ουδέποτε έγινε κουβέντα για τις νέες εργασιακές σχέσεις, τον τρόπο που αυτές συμπιέζουν ή τροποποιούν τους παλιούς όρους συνδικαλισμού. Και βέβαια δεν έγινε κουβέντα για ποιο λόγο η κοινή γνώμη μάς θεωρεί οργανικό μέρος του προβλήματος της κρίσης και όχι φορείς ενημέρωσης.

Για να εξηγηθώ: δεν ανήκω στους τυφλούς πολέμιους της ΕΣΗΕΑ που απλώς μισούν κάθε διαμεσολάβηση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών. Δεν ανήκω καν σε όλους αυτούς που σχίζουν τα ιμάτιά τους για τους άλλους κλάδους και μόλις η Ενωση συναποφασίζει απεργία με τη ΓΣΕΕ μουτρώνουν σαν κακοί συντεχνίτες. Επίσης, δεν θεωρώ πως η ΕΣΗΕΑ είναι η αιτία όλων των δεινών. Ακόμη οι δημοσιογράφοι, ως μέρος των εργαζομένων, είναι αντιμέτωποι με νέο ξεχαρβάλωμα των κεκτημένων τους. Και βρίσκονται στη δίνη της συμπίεσης του εργατικού κόστους εκ μέρους του κεφαλαίου. Προφανώς δε, και πέραν των επικίνδυνων γενικεύσεων, οι μεγάλες εφημερίδες συνεχίζουν να αποτελούν πυλώνες της αστικής δημοκρατίας.

Σήμερα, στο απόλυτο σημείο μηδέν, όπου κάθε πικραμένος ανοίγει ένα site και εκβιάζει χτυπήματα και επισκεψιμότητες απασχολώντας με άθλιες εργασιακές σχέσεις μέρος της επισφαλούς νεολαίας, ο Τύπος παραμένει η μοναδική σταθερά στην κινούμενη άμμο. Σχεδόν ανυπεράσπιστοι οι εργαζόμενοι σε αυτόν βλέπουν την ΕΣΗΕΑ τελετουργικά να αποφασίζει άσφαιρες απεργίες-περιπάτους στην Ακαδημίας. Την ίδια ώρα, η μεγάλη συζήτηση για τον χαρακτήρα της δουλειάς μας και τους νέους όρους παραπέμπεται σε μια άλλη κοινωνία. Ταυτόχρονα οι δημοσιογράφοι, στόχος του νέου θυμού, θεωρούνται γενικευτικά οι δημιουργοί της κρίσης. Να θυμίσω πάντως πως όπου υπήρξε εκτροπή (π.χ. Ουκρανία) αρχικά απαξιωνόταν ο Τύπος.

Τελευταία Νέα