Ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου πορεύονται με μια αξιωματική θέση: να μη ρισκάρουν την κυβερνητική εξουσία κάνοντας εκλογές. Παρά τη φιλολογία που έχει αναπτυχθεί στη διάρκεια των τελευταίων ημερών –εύλογη έτσι κι αλλιώς με βάση τη συγκυρία –για το πιθανό ενδεχόμενο μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης, δεν έχουν σκοπό να προχωρήσουν σε εκλογές. Ελπίζουν ότι υπό το βάρος του προσφυγικού προβλήματος που δοκιμάζει τις αντοχές και τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα αποφύγουν τα χειρότερα. Ποια είναι αυτά; Ο κίνδυνος να επιβάλει το κουαρτέτο των δανειστών ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα είναι περίπου όσα υποστηρίζει το ΔΝΤ. Και ελπίζουν ότι λόγω της στρατηγικής θέσης της Ελλάδας στο προσφυγικό πρόβλημα θα της απαλύνουν τα μέτρα που σε διαφορετική περίπτωση θα της επέβαλλαν.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι τα πράγματα εξελίσσονται στο πλαίσιο ενός «έντιμου συμβιβασμού» και ότι μετά την «επιτυχή» αξιολόγηση γίνεται και κάτι με το χρέος –όχι σπουδαία πράγματα βέβαια -, η Ελλάδα εντάσσεται στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ οπότε οι επιχειρήσεις και η αγορά αρχίζουν να αναπνέουν. Την κοινωνική διαμαρτυρία πώς θα τη διαχειριστεί η κυβέρνηση αλλά κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ; Και εντάξει, τα μεσαία στρώματα θα στραφούν προς τη Νέα Δημοκρατία, η οποία επανέρχεται στην πολιτική του κοινωνικού κανιβαλισμού –βάζοντας και πάλι στο στόχαστρο τους δημοσίους υπαλλήλους –με τους ανέργους, τους φτωχομεσαίους αγρότες, τους πληβείους του ιδιωτικού τομέα τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Πώς θα μπορέσει να διαχειριστεί –για να τους ικανοποιήσει ούτε λόγος να γίνεται –τις αντιδράσεις τους;

Στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων τα γραφεία του κόμματος και οι πολιτικές του εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα έχουν γίνει στόχος διαμαρτυρίας ανθρώπων που πριν από δύο χρόνια ήταν μαζί στον δρόμο. Το έχουμε ξαναπεί, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδυνεύει από την Κοινοβουλευτική του Ομάδα, όποιος διαφωνεί το πολύ πολύ να παραιτηθεί και να παραδώσει την έδρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει με κατάρρευση από τις κοινωνικές αντιδράσεις, ακόμη κι αν πετύχει μια εύλογη συμφωνία με τους δανειστές. Αυτό που η ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου αντιλαμβάνεται ως ξέφωτο δεν είναι παρά μια νέα πολιτική κόλαση. Θα τρέφει με συσσίτια τους ανέργους –για νέες θέσεις εργασίας ούτε συζήτηση -, η σύνταξη θα είναι προνοιακό επίδομα για τους νέους συνταξιούχους και οι νέοι θα μεταναστεύουν στη Δυτική Ευρώπη, όσοι μπορούν φυσικά.

Το αδιέξοδο είναι συνολικό και όχι συγκυριακό, και η εξουσία μπορεί να ικανοποιήσει τις ματαιοδοξίες ή και τις αυταπάτες μιας κομματικής γραφειοκρατίας για την οποία είναι αυτοσκοπός και η υλική βάση για τη διατήρησή της, αλλά το κοινωνικό πρόβλημα στον ελληνικό καπιταλισμό θα συνεχίσει να οξύνεται και θα υπενθυμίζει σε όλους πως μόνο η αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων είναι η προϋπόθεση για την ευημερία των ανθρώπων.

Τελευταία Νέα