Αναζήτηση
Ερχονται οι Γάλλοι, έρχονται. Η εβδομάδα που διανύουμε κορυφώνεται με την επίσκεψη Ολάντ την Πέμπτη και την Παρασκευή. Προφανώς ο διακτινισμός του δεν θα έχει τυπικό χαρακτήρα, αφού θα τον συνοδεύουν εβδομήντα επιχειρηματίες που θα ανιχνεύσουν ή θα κλειδώσουν επενδύσεις.
Αν ο ειρωνικός νεολογισμός «Ολαντρέου» που κάποτε είπε ο Τσίπρας μοιάζει ξεχασμένος, η σημερινή συνθήκη βρίσκει τα πράγματα αλλιώς. Ο Ολάντ έμοιαζε το σχεδόν μοναδικό στήριγμα του Πρωθυπουργού τη νύχτα της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου. Και απ’ όσο φαίνεται θα συναινέσει τώρα και στην πιθανότητα για την αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας.
Εγινε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ ξαφνικά Γαλλικό Κόμμα σαν εκείνο του 1824, και άρα ο Τσίπρας είναι ένας νέος Ιωάννης Κωλέττης; Κι αν υπάρχει μια τέτοια αντιστοιχία, ποιος αλήθεια είναι ο νέος Μαυροκορδάτος και οι νέοι Φαναριώτες; Μήπως η Νέα Δημοκρατία και οι μεταρρυθμιστές; Υπερβολές. Τα πράγματα είναι μάλλον πιο απλά. Η ευρω-αφέλεια του ΣΥΡΙΖΑ χρειάστηκε επτά μήνες για να αντιληφθεί πως ο απόλυτα αρνητικός συσχετισμός δύναμης στην Ευρωπαϊκή Ενωση επέβαλλε προκρούστειες λύσεις για το ελληνικό ζήτημα –αφού δεν χωρούσε πια αναδιανομές και κεϊνσιανές πρωτοβουλίες.
Σήμερα ο Τσίπρας μοιάζει να εναποθέτει τις ελπίδες του σε μια νέα γαλλοφρονία. Σε ένα μπαράζ επενδύσεων από τη φίλια δύναμη. Απ’ την άλλη, και η Γαλλία δεν είναι αυτοκρατορία. Ούτε ο Ολάντ, φαντάζομαι, ένας ανιδιοτελής φιλέλληνας (ένας νέος Σατωβριάνδος, για παράδειγμα).
Το μεγάλο κάδρο θέλει τη Γερμανία να ηγεμονεύει ενός νεοφιλελεύθερου στενού αφηγήματος ενόψει του νέου κύκλου καπιταλιστικής κρίσης. Ορισμένοι αναλυτές το προσδιορίζουν χρονικά στο 2018. Η πρόσφατη έκθεση που εμφάνισε πτώση των εξαγωγών της αλλά και μείωση του πληθυσμού της κρούει τον κώδωνα για τη μεγάλη δύναμη. Ενα στοιχείο έχει σημασία: ο ΟΟΣΑ σημειώνει πως η Γερμανία για να διατηρήσει σταθερό τον πληθυσμό της χρειάζεται τα επόμενα δέκα χρόνια καθαρή μετανάστευση 700.000 ανθρώπων.
Η Γαλλία, πάλι, ψάχνει τον χώρο της με νέες ασκήσεις θάρρους στον καθρέφτη. Εκτροχιασμένη απ’ το όριο του Μάαστριχτ στο έλλειμμά της, μοιάζει να συναίνεσε στον γερμανικό ηγεμονισμό. Τώρα όμως μάλλον αναδιπλώνεται και αναζητάει τον βηματισμό της. Μόνη της, όπως και όλοι άλλωστε στον νέο πολυπολισμό. Ο Τσίπρας επίσης ευνοεί τον Ολάντ. Μοιάζει με τη δικαίωση ενός ιδιότυπου αριστερού pop ρεαλισμού, που δεν έχει τίποτε από το head banging του Αρνό Μοντεμπούρ και του Γιάνη Βαρουφάκη. Ο Αλέξης έχει ρυμουλκηθεί μακριά από τον νέο ευρωσκεπτικισμό. Δικαιώνει τον γάλλο φίλο στο δικό του μέτωπο. Ελλάς, Γαλλία, αντι-Γερμανία.
