Κάποτε ήταν ο μεγάλος ασθενής του ιταλικού κράτους και μια μόνιμη πηγή ανεκδότων για γράμματα και δέματα που έφθαναν στον προορισμό τους καμιά φορά ακόμη και έπειτα από δεκαετίες. Σήμερα, όμως, τα Ιταλικά Ταχυδρομεία γίνονται η ατμομηχανή του μεγαλύτερου προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων στο οποίο προχωρεί η γειτονική χώρα εδώ και τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια. Με την πώληση της επιχείρησης, ο Ματέο Ρέντσι επιχειρεί να χτυπήσει σε δύο ταμπλό. Ο ένας στόχος είναι να βάλει μερικά δισεκατομμύρια ευρώ στα κρατικά ταμεία. Ο άλλος, να αποδείξει ότι δεν έχει χάσει τον μεταρρυθμιστικό του οίστρο. Πωλητήριο μπαίνει στο 40% των Poste Italiane με την ελπίδα να εισπράξει το ιταλικό Δημόσιο 3,9 δισ. ευρώ. Η αρχική δημόσια προσφορά αναμένεται να κινηθεί ανάμεσα στα 6 και στα 7,5 ευρώ ανά μετοχή, με τη χρηματιστηριακή αξία να φθάνει τα 9,8 δισ. ευρώ.

Τα Ιταλικά Ταχυδρομεία προβλέπεται να εισαχθούν στο χρηματιστήριο του Μιλάνου στις 27 Οκτωβρίου. Είναι η Ημέρα Μηδέν ενός φιλόδοξου προγράμματος ύψους 15 δισ. ευρώ, του πρώτου από τη δεκαετία του 1990 όταν οι ενεργειακοί κολοσσοί Enel και Εni πέρασαν στα χέρια των ιδιωτών. Τα 15 δισ. είναι ασφαλώς μια σταγόνα στον ωκεανό του ιταλικού χρέους, που πλέον έχει ξεπεράσει τα 2 τρισ. ευρώ. Το πρόγραμμα, ωστόσο, δεν έχει μόνο οικονομική στόχευση. Είναι και μια επίδειξη του υποτιθέμενου δυναμισμού μιας οικονομίας, η οποία τις τελευταίες δεκαετίες βρίσκεται σε φάση χρόνιας κόπωσης. Είναι όμως και μια επίδειξη πολιτικής βούλησης. Το μέγεθος του εγχειρήματος αποτυπώνεται στη δήλωση του εκτελεστικού διευθυντή των Ιταλικών Ταχυδρομείων. «Για τα ιταλικά δεδομένα είναι μια πολύ μεγάλη ιδιωτικοποίηση ενώ ανοίγει μια νέα περίοδο αποκρατικοποιήσεων έπειτα από μια μακρά περίοδο αδράνειας» ανέφερε ο Φραντσέσκο Κάιο στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Και πρόσθεσε: «Μας δίνει την ευκαιρία, αλλά είναι και μια πρόκληση, να δείξουμε ποιες είναι οι δυνατότητές μας ως επιχείρηση και ως χώρα».

Δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε επιχείρηση. Τα Ιταλικά Ταχυδρομεία έχουν μια ιστορία 153 χρόνων. Και η φήμη τους συνδεόταν κυρίως με την αργοπορία τους –η σκηνή με τον Μάσιμο Τροΐζι στην ταινία «Ο ταχυδρόμος» να ανηφορίζει με το ποδήλατό του έναν χωμάτινο δρόμο της Σικελίας για να παραδώσει στον εξόριστο Πάμπλο Νερούντα την αλληλογραφία του (τον υποδυόταν ο Φιλίπ Νουαρέ) είναι απολύτως εμβληματική. Και όχι πολύ μακριά από την πραγματικότητα: το 1994 οι γερμανοί ταχυδρόμοι παρέδιδαν περίπου το 80% της αλληλογραφίας την επόμενη ημέρα. Στην Ιταλία, το ποσοστό αυτό δεν ξεπερνούσε το 20%, ενώ πέντε χρόνια νωρίτερα ο μέσος χρόνος παράδοσης της αλληλογραφίας ήταν οκτώμισι ημέρες. Η μεταμόρφωση από έναν γίγαντα με πήλινα πόδια σε έναν λειτουργικό κολοσσό επιχειρήθηκε το 1996 μέσω της μετoχοποίησης της επιχείρησης. Η προσπάθεια στέφθηκε από σχετική επιτυχία. Ο ετήσιος τζίρος σήμερα είναι 28,5 δισ. ευρώ, οι καταθέσεις ιδιωτών φθάνουν τα 420 δισ. ευρώ και οι πελάτες τα 32 εκατομμύρια.

Τελευταία Νέα