Θέλω να ξαναμπώ στο Καλλιμάρμαρο

Tρέχω περίπου δυόμισι χρόνια, ενώ ασχολούμαι από παλιά με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το μπάσκετ. Mε το τρέξιμο δεν είχα ιδιαίτερη σχέση. Ομως η παρότρυνση ενός φίλου από τη δουλειά με έκανε να γνωρίσω το τρέξιμο και μάλιστα ο ίδιος με συνόδευσε στις πρώτες προσπάθειές μου, βοηθώντας με έτσι να συνεχίσω. Αρχικά, μέσα από το τρέξιμο πέτυχα βελτίωση της φυσικής μου κατάστασης και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι περίμενα.

Αυτό με βοήθησε στην απόδοση της δουλειάς μου αλλά και στην καθημερινότητά μου, ενώ αποδείχθηκε και ιδιαίτερα οικονομικό ως άθλημα. Συνήθως τρέχω χαλαρά, καθημερινά, στο ΟΑΚΑ ή στο Ζηρίνειο ή στο Αλσος Συγγρού. Ομως, όταν ο στόχος είναι υψηλότερος, όπως η συμμετοχή σε έναν Μαραθώνιο, τότε οι προπονήσεις αποκτούν συγκεκριμένο πρόγραμμα. Αρχικά συμμετείχα σε ορεινούς αγώνες και μάλιστα κοντά στην Αθήνα, όπως είναι στο Κρυονέρι και στην Πάρνηθα, αλλά και στον Ημιμαραθώνιο του 2014, ο οποίος μάλιστα ήταν και το κομβικό σημείο για να βάλω ως στόχο τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της ίδιας χρονιάς.

Ετσι, ενώ είχα σκοπό να αρχίσω συστηματική, σκληρή προπόνηση τουλάχιστον για τρεις μήνες προκειμένου να καταφέρω να τερματίσω, ο ελεύθερος χρόνος δυστυχώς εκείνο το διάστημα ήταν πολύ περιορισμένος λόγω των υποχρεώσεων της δουλειάς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κάνω σωστή προπόνηση μόνο για έναν μήνα, αλλά με την παρότρυνση του φίλου μου τελικά δήλωσα συμμετοχή. Λαμβάνοντας μέρος στον αγώνα, συνειδητοποίησα και αυτό το οποίο άκουγα για χρόνια, την αίγλη που αποπνέει ο Αυθεντικός Μαραθώνιος. Νιώθεις την αλληλεπίδραση του κόσμου, ακούς τις επευφημίες, βλέπεις τα μικρά παιδιά να απλώνουν τα χέρια τους και να προσπαθούν να σε αγγίξουν και τα χιλιόμετρα, έστω και δύσκολα, φεύγουν γιατί σου δίνει μεγάλη δύναμη αυτό.

Στον Μαραθώνιο παλεύεις με τον εαυτό σου, να ξεπεράσεις τις αδυναμίες σου, να νικήσεις τις αναστολές σου και η παρουσία του κόσμου σε βοηθά να το πετύχεις, διότι νιώθεις ότι αναγνωρίζουν τη δυσκολία της προσπάθειάς σου. Ακόμα και τη στιγμή του τερματισμού, που από τους πόνους δεν μπορούσα ούτε τα σκαλιά του Καλλιμάρμαρου να ανέβω, είχα αποφασίσει ότι θα το ξανακάνω! Αυτό που είχα εισπράξει τις προηγούμενες στιγμές, κατά τη διάρκεια του αγώνα, το επιζητούσα και ήθελα να το ζήσω πάλι.

Η επιβράβευση του κόσμου, το φιλικό άγγιγμα των άγνωστων χαμογελαστών θεατών, η στάση και η αντιμετώπιση των δικών μου ανθρώπων, φίλων και συγγενών που ήταν εκεί, στον τερματισμό, μου έδωσαν τόση ενέργεια και ψυχική εξύψωση, που θέλω οπωσδήποτε να το ξαναζήσω και αυτό θα γίνει λαμβάνοντας μέρος πάλι στον Αυθεντικό Μαραθώνιο του 2015. Πλέον δεν μπορώ να ζω χωρίς να τρέχω. Με προκαλεί να βγω έξω και εκτός από την ευεξία και τη φυσική κατάσταση που μου δημιουργεί, μου αρέσει γιατί είναι μοναχική διαδικασία που με γοητεύει, που μου δίνει χρόνο και την ευκαιρία για ενδοσκόπηση ώστε να γνωρίσω βαθύτερα τον εαυτό μου.