Την περασμένη εβδομάδα 109 από τα 201 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησαν την άμεση σύγκληση του οργάνου, εκφράζοντας τις έντονες αντιρρήσεις τους στο περιεχόμενο της συμφωνίας που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με τους δανειστές. Επρόκειτο για μια ετερόκλητη πλειοψηφία. Απόδειξη, το ότι δεν υπήρξε καμία περαιτέρω κινητοποίηση. Οπως ομολογούν στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, στο μυαλό των κομματικών μπήκαν δεύτερες σκέψεις για την επόμενη ημέρα. Το ρήγμα επιβεβαιώθηκε, το ερώτημα είναι τι μέγεθος πολιτικών δονήσεων θα προκαλέσει.

Η πλευρά Λαφαζάνη έχει κάθε λόγο να επιδιώκει ως πεδίο σύγκρουσης το κόμμα, αφού με τα σημερινά δεδομένα οι συσχετισμοί στην Κεντρική Επιτροπή είναι υπέρ του Οχι στη συμφωνία. Η πλευρά Τσίπρα φαίνεται να επιλέγει ως πεδίο σύγκρουσης την κοινωνία. Οι κυβερνητικές διαρροές αφήνουν να εννοηθεί ότι ο Πρωθυπουργός θα επιχειρήσει ενόψει φθινοπώρου να απευθυνθεί σε ευρύτερες δυνάμεις, προσπαθώντας να αντιστοιχήσει το κόμμα με την κοινωνία. Δίχως το έντονο αντιμνημονιακό στίγμα, ο Τσίπρας θα επιχειρήσει να ενισχύσει το πρωθυπουργικό του προφίλ με πιθανά ανοίγματα σε χώρους όπου ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ υποεκπροσωπείται. Θα πρόκειται –προφανώς –για μια αναμέτρηση με ενδιαφέρον.

Στην ουσία θα μετρήσει το εάν η αλλαγή πλεύσης Τσίπρα αναφορικά με τη συμφωνία είναι μια στρατηγική κίνηση που θα συνοδεύεται από ένα πραγματικό άνοιγμα στις φιλοευρωπαιϊκές πολιτικές δυνάμεις ή εάν στην πραγματικότητα υπηρετεί έναν τακτικισμό, μια υποχώρηση στην ήττα που παραδέχθηκε ο Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής. Θα μετρήσει επίσης το εάν ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει κοντά του τα πολιτικά στελέχη που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν μια τέτοια μεταστροφή, που θα προτάξουν την ανάγκη ευρύτερων συναινέσεων απέναντι στη σύγκρουση και τη ρήξη.

Ο Πρωθυπουργός παραμένει κυρίαρχος πολιτικά έχοντας όμως μπροστά του πλέον ανοιχτά όλα τα μέτωπα: τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για τη νέα συμφωνία, την καθίζηση της οικονομίας σε ένα περιβάλλον ύφεσης καθώς και ένα πολεμικό εσωκομματικό πεδίο. Κι όλα αυτά ενώ διατηρείται στην εξουσία με μια κυβέρνηση μειοψηφίας με την απειλή του Grexit να επικρέμεται ακόμη επάνω από το κεφάλι του.

Μέσα στο κυβερνητικό του εξάμηνο ο Αλέξης Τσίπρας έχει διαχειριστεί με έναν τακτικισμό τα περισσότερα διλήμματα που του προέκυψαν στην άσκηση της εξουσίας. Με μια λογική μετάθεσης στον χρόνο, με πολιτικούς και θεσμικούς ελιγμούς που του επέτρεπαν να προφυλάξει το πολιτικό του κεφάλαιο από τη φθορά. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί κανείς να αξιολογήσει την απόφαση του δημοψηφίσματος, που επελέγη για να μη διχάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον πρόσφατο κυβερνητικό ανασχηματισμό, που ήταν μια άσκηση ενδοκυβερνητικής ισορροπίας. Η επιλογή του καλοκαιρινού μορατόριουμ στο εσωκομματικό πεδίο είναι ένας ακόμη τέτοιος ελιγμός. Κερδίζει χρόνο μέχρι την τελική αναμέτρηση. Από τον Σεπτέμβριο πάντως, είναι αμφίβολο εάν θα υπάρχει πια χρόνος ή χώρος για νέες αντιφάσεις ή αναποφασιστικότητα.

Τελευταία Νέα