Αναζήτηση
Είναι η πρώτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια που κάνει ακριβώς αυτό που τον ενδιαφέρει και δείχνει την εργασία του ως σύγχρονη κλασική μουσική. «Φέτος νιώθω ότι είμαι ένα είδος μικρού μονοπωλίου, που συνέβη όμως τελείως συμπτωματικά» λέει ο Κορνήλιος Σελαμσής. «Ο Γιώργος Λούκος μού έδωσε μια ευκαιρία να παρουσιάσω στο Φεστιβάλ Αθηνών μια όπερα που γράφω εδώ και χρόνια, τον «Λεόντιο και τη Λένα», η οποία ανεβαίνει στις 27 και 29 Ιουλίου».
Αυτό βέβαια είναι το ένα σκέλος της συνεργασίας του, καθώς ο συνθέτης έχει γράψει μουσική για τρεις ακόμα παραστάσεις. Στις 2 Ιουνίου ανεβαίνει το έργο «Ο Αρντεν πρέπει να πεθάνει» σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη, στις 15 και 16 Ιουλίου ανεβαίνει στην Πειραιώς 260 η παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη και της ομάδας Ωσμωσις «Relic/Απολίθωμα» και στις 9 Ιουλίου η «Ιφιγένεια στη Χώρα των Ταύρων» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία και μετάφραση Θωμά Μοσχόπουλου για το ΚΘΒΕ.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ξεκίνησε ως μαθητευόμενος κάνοντας συμπληρωματικές δουλειές για άλλους συνθέτες. Πήγαινε σε πρόβες ορχήστρας, διάβαζε πολύ και με τη βοήθεια της ποίησης και των εικαστικών έφτασε να δημιουργήσει κάτι ολοδικό του. Και ξαφνικά, στα 23 του και ενώ εργαζόταν ήδη επαγγελματικά, αποφάσισε να σπουδάσει στην Ολλανδία. «Είχα τρομακτική έπαρση και πειθώ ότι μπορώ να τα καταφέρω. Στην Ολλανδία κατάλαβα ποιο είναι το πραγματικό επάγγελμα τού να γράφεις μουσική, ποιοι ήταν οι λόγοι που ήθελα να το κάνω. Νόμιζα ότι κάνω αυτό το επάγγελμα για να με αγαπήσουν οι άλλοι, να με αποδεχτούν και να αισθάνομαι ασφάλεια. Στην Ελλάδα εστιάζουμε όλη μας τη ζωή στο ζήτημα της αγάπης, αλλά με έναν τρόπο υποκριτικό. Δεν μιλάμε για την πραγματική αγάπη αλλά για την αγάπη ως ανταλλαγή και ανταπόδοση. Στον προτεσταντικό κόσμο αυτό δεν ισχύει. Κανείς δεν θα σε αγαπήσει για το πόσο ωραία κάνεις τη δουλειά σου. Μπορεί να σε θαυμάσουν και να σε εκτιμήσουν».
ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ. Οι πρώτες του εμπειρίες με το θέατρο ήταν μάλλον τραυματικές. Δεν ήξερε τι είναι, αλλά όταν είδε παραστάσεις από ανθρώπους που εκτίμησε αργότερα, τότε κατάλαβε ότι πρόκειται για μια πολύ μεγάλη τέχνη. Οπως με τον Θωμά Μοσχόπουλο και τον Χάρη Φραγκούλη. «Ο Θωμάς με καλούσε να κάνουμε τις παραστάσεις του στην Ελλάδα και έτσι ξεκίνησε ένας κύκλος εργασιών με το θέατρο, που συνεχίζεται στο θέατρο Πόρτα και τον προσεχή χειμώνα. Με τον Χάρη είναι σαν να δουλεύω με τον εαυτό μου. Η μουσική είναι πολύ ταπεινή και φτωχική μέσα στις παραστάσεις του και το λέω ως εύσημο, διότι είναι μια μουσική η οποία είναι πάντοτε χειροποίητη. Το λέω και επιμένω ότι η μουσική δεν είναι η εταίρα των άλλων τεχνών. Δεν είναι μια ευχάριστη κυρία που βοηθάει τους υπολοίπους». Η ζωή που ήθελε και που πάντα επιστρέφει σε αυτή με ανακούφιση είναι όταν βρίσκεται στο σπίτι και εργάζεται με το χαρτί και τα σκίτσα του. Και κάποια στιγμή αυτά γίνονται ήχος!
