Πού δεν έπαιξαν οι Τζάγκερ, Ουέλς, Ντελόν;

Ανολοκλήρωτες ταινίες –το μεγάλο μαράζι των απανταχού κινηματογραφόφιλων. Και είναι τόσο πολλές που φτιάχνουν μια ωραιότατη λίστα. Το «Napoleon» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Ο «Δον Κιχώτης» του Τέρι Γκίλιαμ. Η «Κόλαση» του Ανρί – Ζορζ Κλουζό. Και φυσικά το «Dune» του Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι.

Η ιστορία έχει ως εξής: Το 1974 (κάποια χρόνια πριν από τον «Πόλεμο των Αστρων» δηλαδή) ο σκηνοθέτης συναντά τον γάλλο παραγωγό Μισέλ Σεντού και του προτείνει τη μεταφορά του ογκωδέστατου «Dune» του Φρανκ Χέρμπερτ (κατά πολλούς το καλύτερο sci-fi μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ). Η ταινία θα είχε διάρκεια 10 ώρες, το soundtrack θα υπέγραφαν οι Pink Floyd, ενώ θα πρωταγωνιστούσαν οι Ορσον Ουέλς, Μικ Τζάγκερ και Αλέν Ντελόν. Ο Γιοντορόφσκι όμως έχει ακόμα μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Προτείνει τη συμμετοχή στο καστ του Νταλί –ο τελευταίος απαιτεί το ποσό των 100 χιλιάδων δολαρίων ανά ώρα δουλειάς, αξιώνοντας μάλιστα να κάθεται σε μια τουαλέτα με δελφίνια δικής του κατασκευής! Ενας χρόνος προετοιμασίας είχε περάσει, με χιλιάδες κοστούμια, σκηνικά και storyboards να έχουν ολοκληρωθεί. Υπήρξε όμως ένα σημαντικό πρόβλημα: δεκαπέντε εκατομμύρια δολάρια είχαν ήδη ξοδευτεί χωρίς να έχει γυριστεί ούτε ένα καρέ! Η οικονομική κατάρρευση θα αναγκάσει τον Σεντού να εγκαταλείψει.

ΜΟΕΜΠΙΟΥΣ ΚΑΙ ΛΙΝΤΣ. Το υπέροχο ντοκιμαντέρ που σκάρωσε ο Φρανκ Πάβιτς το 2014 υπό τον τίτλο «Jodorowsky’s Dune» (που προβλήθηκε πέρυσι στο Φεστιβάλ Καννών), μέσα από ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό, σεκάνς κινουμένων σχεδίων και πλήθος συνεντεύξεων, μας ταξιδεύει στο ιδιόμορφο σύμπαν του Χέρμπερτ αλλά και στο μυαλό του μεγάλου κινηματογραφιστή με ιδέες που μοιάζουν δεκάδες χρόνια μπροστά από την εποχή τους. Λογικό: η δημιουργική ομάδα που είχε συντάξει ο Γιοντορόφσκι συμπεριελάμβανε τους μεγάλους εικαστικούς Μοέμπιους, Κρις Φος και Χ.Ρ. Γκίγκερ, καθώς και τον σεναριογράφο Νταν Ο’Μπάνον –οι δυο τελευταίοι υπήρξαν και βασικοί συντελεστές της ταινίας «Αλιεν» του Ριντλεϊ Σκοτ. Ενας μάλλον απογοητευμένος Γιοντορόφσκι παραδέχεται εδώ πως η δική του αποτυχημένη προσπάθεια άφησε πίσω της καρπούς από τους οποίους επωφελήθηκαν πολλοί –αν και ο ίδιος ενσωμάτωσε πολλούς εξ αυτών στο κόμικ «L’incal» που δημιούργησε μαζί με τον Μοέμπιους. Το δε 1984 ο Ντέιβιντ Λιντς αποπειράται να γυρίσει τη δική του εκδοχή, την οποία και θα αποκηρύξει στη συνέχεια, μετά τις έντονες επεμβάσεις του παραγωγού Ντίνο ντε Λαουρέντις («Εκλαψα από ευτυχία όταν την είδα –ήταν απαίσια!» δηλώνει εδώ ο Γιοντορόφσκι).