Εχουν – δεν έχουν περάσει πέντε μήνες. Ηταν τέλη Νοεμβρίου του 2014 όταν ο Κώστας Μπακογιάννης απευθυνόταν από το βήμα της προσυνεδριακής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ στον Αλέξη Τσίπρα συναινετικά, με ηλικιακή συντροφικότητα, τύπου «εμείς της άτυχης γενιάς να τα αλλάξουμε όλα». Σήμερα, σε μια άλλη χώρα, ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας δεν έχει την πολυτέλεια για τέτοιες αβρότητες.

Ακόμη κι αν ήθελε να μείνει υπερκομματικά ασφαλής στο καταφύγιο της Αυτοδιοίκησης, η κυβέρνηση δεν του άφησε περιθώρια. Τον έφερε μοιραία στο επίκεντρο της ρετρό αντιπαράθεσης για την τρομοκρατία διά του Νόμου Παρασκευόπουλου. Και του άφησε πεδίον δόξης για να βγει πάλι στην επίθεση για την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που δεσμεύει τα αποθεματικά όλων των δημόσιων οργανισμών –συμπεριλαμβανομένων των περιφερειών.

Δεν είναι μόνο ο Μπακογιάννης. Ολη η Αυτοδιοίκηση είναι σε κατάσταση σοκ. Η ΠΝΠ έγινε δεκτή ως απειλή για την ύπαρξη των ΟΤΑ, θεσμικά και λειτουργικά. Γι’ αυτό και στους κόλπους της Αυτοδιοίκησης διαμορφώνεται ήδη ένα μέτωπο με διαθέσεις ανυπακοής -και με τάση να εξελιχθεί στην πρώτη μείζονα κρίση που καλείται να αντιμετωπίσει στο εσωτερικό η κυβέρνηση. Απέναντί της δεν είναι μόνο οι αιρετοί που πρόσκεινται στην αντιπολίτευση.

Πάντως, τον 36χρονο περιφερειάρχη δεν τον ταξινομεί κανείς αυτομάτως ως αντιπολιτευόμενο. Οχι επειδή είχε δείξει από νωρίς την πρόθεση να τηρήσει θεσμική ουδετερότητα έναντι της παρούσας κυβέρνησης. Αλλά γιατί από τότε που διεκδίκησε αυτοβούλως τον Δήμο Καρπενησίου τηρεί αποστάσεις υγειονομικής ασφάλειας από το κόμμα του και από την κεντρική πολιτική σκηνή –στην οποία ούτως ή άλλως δεν έχει εκκαθαριστεί ακόμη η μητσοτακική επετηρίδα.

Η συγκυρία ήταν καλή για να κάνει κανείς το «αγροτικό» του στην Αυτοδιοίκηση, αποφεύγοντας τη φθορά της πιο άγριας περιόδου της Μεταπολίτευσης. Ο ίδιος ο Μπακογιάννης δεν χάνει ευκαιρία να αποκηρύξει κάθε σκέψη για μεταπήδηση στη μεγάλη αρένα. Αυτό δεν εμποδίζει κάποιους να προβάλλουν πάνω του –από φόβο ή φαντασίωση –τους ιδεασμούς τους για το μέλλον της ΝΔ. Είναι μια ανάγνωση που πατά στα στερεότυπα της πριγκιπικής διαδοχής, ενισχυμένη εσχάτως από το επιχείρημα του «αντι-Τσίπρα». Το επιχείρημα που υπολαμβάνει την ανάδυση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ως δεδικασμένο ακαταμάχητο και δεσμευτικό για τους αντιπάλους του, τουλάχιστον σε επίπεδο εικόνας.

Ο,τι κι αν σκέφτεται ο Μπακογιάννης και οι άλλοι για εκείνον, η γεωγραφία του πολιτικού χώρου από τον οποίο προέρχεται είναι δεδομένη. Εκεί οι Μητσοτάκηδες ήταν πάντα κάπως σαν έποικοι σε καραμανλικό έδαφος. Η απόσταση στη βάση δεν στάθηκε δυνατόν να καλυφθεί ακόμη κι όταν οι κορυφές των φατριών είχαν καταφέρει να συνθηκολογήσουν. Πόσω μάλλον τώρα που κάποιοι βλέπουν τον νεοκαραμανλισμό να πετυχαίνει τη σκιώδη του παλινόρθωση μέσω υιοθεσίας.

Τελευταία Νέα