Οταν μια φανταστική κωμωδία γίνεται πραγματικότητα, τότε η πραγματικότητα γίνεται τραγωδία. Χωρίς το κλέος της αρχαίας δραματουργίας. Στην προκειμένη περίπτωση, «έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως γελοίας». Ομως η ερμηνεία του «Αξιον Εστί» από τον Σάκη Ρουβά δεν μένει στη γελοιότητα. Εκτρέπεται σε καλλιτεχνικό φασισμό.

Αυτός ο αναιδής 43χρονος τσαλαβουτά προκλητικά επί 25 χρόνια σε καλλιτεχνικά χωράφια που το «ταλέντο» του δεν τον νομιμοποιεί ούτε από μακριά να τα ατενίζει. Με το θράσος των παράδων των χορηγών του (από πατατάκια μέχρι φιλανθρωπικά σωματεία) και έχοντας πλήρη συνείδηση της ανεπάρκειάς του πιστεύει ότι φθάνει να επιθυμήσει σφόδρα μια μορφή τέχνης για να της παραδοθεί. Το είχε πει άλλωστε σε εκείνη την παρωδία βράβευσης, όταν κάποια από τους θεατές τον ρώτησε με τι προσόντα παίρνει αυτό το βραβείο. «Με την ψυχή μου, κυρία μου!».

Δεν ξέρω τι ειδικό μπορεί να έχει η ψυχή του, ξέρω όμως αρκετούς εύψυχους τραγουδιστές που δεν θα άγγιζαν αυτό το έργο. Και ας τους το επέτρεπε ο συνθέτης. Ο Θεοδωράκης έχει δώσει πολλά σε αυτόν τον τόπο. Δικαιούται λοιπόν να κάνει και εκπτώσεις. Ο Ρουβάς, που έχει κάνει μόνο εκπτώσεις, αν δεν έπασχε από καλπάζουσα αμετροέπεια κάποια στιγμή θα έπρεπε να πουλήσει τοις μετρητοίς. Οπως θα έπρεπε να είχε, τόσα χρόνια, βελτιώσει στοιχειωδώς την κάκιστη φωνή του. Εκτός και αν νομίζει ότι θα τραγουδήσει το «Action ST», κάτι σαν τον ύμνο του Action Man. Ή ότι θα το χορέψει. Αυτό, οριακά, το μπορεί.

Τελευταία Νέα