Ηταν ένα συνηθισμένο πρωινό στη Νέα Υόρκη και το ημερολόγιο έγραφε 11η Σεπτεμβρίου 2001. Μια νεαρή λεσβία, μια ανύπανδρη μητέρα που εργάζεται σκληρά ως μεσίτρια, ένας άνδρας που απατάει τη σύζυγό του, ένας που φοβάται τα ύψη και ένας θυρωρός ξεκινούν την ημέρα τους μέσα από καθημερινές –σχεδόν τετριμμένες –διαδικασίες. Φεύγουν από το σπίτι τους για να φθάσουν στη δουλειά τους, η οποία βρίσκεται σε ένα υπερσύγχρονο κτίριο. Κανείς φυσικά δεν γνωρίζει ότι είχε ξημερώσει η ημέρα που θα άλλαζε τον κόσμο. Αυτοί οι πέντε άνθρωποι που είχαν τον ίδιο προορισμό καθημερινά εργάζονταν για χρόνια κάτω από την ίδια στέγη, συναντιόντουσαν στο ασανσέρ ή περνούσαν βιαστικά ο ένας δίπλα από τον άλλον, χωρίς ποτέ να ανταλλάξουν κουβέντα. Πλέον γίνονται οι ήρωες της όπερας «Ανάμεσα σε δύο κόσμους» που συνεχίζεται αυτή την περίοδο και ως τις 25 του μήνα στο θέατρο Μπάρμπικαν του Λονδίνου. Είναι το πρώτο δείγμα γραφής του συνθέτη Τένσι Ντέιβις, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα ανερχόμενα αστέρια της σύγχρονης κλασικής μουσικής.

Και ο τίτλος σε αυτό το ρέκβιεμ για την τρομοκρατική επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου έχει διπλή σημασία. Σε αυτό το έργο τέμνονται ο κόσμος που υπήρχε και ο κόσμος που «γεννιόταν». Από την άλλη, οι σύγχρονες μουσικές συνθέσεις του Ντέιβις συναντούν ένα παλιό και ειδικό είδος, όπως αυτό της όπερας.

Η τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου αποτέλεσε θέμα για τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία πολλές φορές (με πιο χαρακτηριστικά έργα την «Πτήση 93» του Πολ Γκρίνγκρας και το «Ανθρωπος σε πτώση» του Ντον Ντελίλο), όμως πρώτη φορά τοποθετείται στον κόσμο του λυρικού θεάτρου μέσω του λιμπρέτου του Νικ Ντρέικ και της σκηνοθεσίας που υπογράφει η καταξιωμένη Ντέμπορα Γουόρνερ.

Οι άνθρωποι που επέλεξε η τελευταία να ανεβάσει επί σκηνής δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, ούτε μπορούν να φανταστούν ότι θα συστηθούν κάτω από τις πιο θλιβερές και σκοτεινές συνθήκες. Αυτοί οι τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες το μόνο κοινό των οποίων ήταν ο χώρος εργασίας τους –στον έναν από τους δίδυμους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου –βίωσαν τον φόβο, την αγάπη και την απώλεια στις τελευταίες τους στιγμές. Στα 85 λεπτά που διαρκεί το έργο, η σκηνοθέτις πασχίζει να αποδώσει το σοκ του εγκλωβισμού τους σε έναν από τους ορόφους του κτιρίου που έχει δεχθεί την επίθεση του αεροπλάνου. Είναι ένα στοίχημα για το αν μπορεί να αποδοθεί επί σκηνής ένα κοσμοϊστορικό γεγονός ως όπερα. Οπως γράφει πάντως ο Αντριου Κλέμεντς στον «Γκάρντιαν», «δεν συγκίνησε όσο θα ήθελε».

Τελευταία Νέα