Γκρίνια. Θυμός. Αν και θα ταίριαζε πιότερο στην επιδαύρια γη εκείνο το κλασικό «κλαυθμός και οδυρμός» (ίσως και το συμβολικά υπερτραγικό «Σκλάβα με σέρνουν οι Αχαιοί»), οι επιχειρηματίες της Παλαιάς Επιδαύρου και του Λυγουριού έχουν παράπονα από τη φετινή δομή του προγράμματος του Φεστιβάλ. Γιατί δύο παραστάσεις μικρότερης εμβέλειας –ο Δημήτρης Καραντζάς με την «Ελένη» και ο Εκτορας Λυγίζος με τον «Προμηθέα Δεσμώτη» –και μάλιστα μόνο Σάββατο, για το φετινό άνοιγμα;
Και κλάμα οι ξενοδόχοι και οι ταβερνιάρηδες. Και πώς θα τα βγάλουμε πέρα στη δύσκολη αρχή της τουριστικής σεζόν; Χάθηκε να βάλουν ένα ΚΘΒΕ με τους «Πέρσες» και τον Γιάννη Φέρτη – Δαρείο στο ξεκίνημα του Φεστιβάλ Επιδαύρου, να φέρει περισσότερο κόσμο και μάλιστα για ένα διήμερο; Θα μου πείτε, οι «Πέρσες» θα κάνουν –παραδοσιακά –πρεμιέρα στο Θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης στις 16 Ιουλίου και μετά περιοδεία. Και στην Επίδαυρο θα καταφθάσουν κατά τον Δεκαπενταύγουστο, τότε που η τουριστική κίνηση δεν χρειάζεται τονωτική ένεση.
Σε τι να ελπίσει τώρα ο ντόπιος τουριστικός παράγοντας; Στην επικείμενη συναυλία Δήμητρας Γαλάνη – Ελευθερίας Αρβανιτάκη; Στον Vassilikos που θα βρεθεί στη Μικρή Επίδαυρο –όλοι το επόμενο τριήμερο; Μα πόσους μπορούν να φέρουν από την Αθήνα;
Ο Δημήτρης Καραντζάς πάντως και ο θίασός του (14 νοματαίοι) πάτησαν επιδαύρια γη από την περασμένη Δευτέρα. Και έσπευσαν στο Αρχαίο Θέατρο το ίδιο βράδυ. Κάθε απόγευμα, 17.30 με 18.00, το ίδιο: Πρόβα. Μέχρι τις 3 και 4 το πρωί (κάποια μέρα και στις 4.30 π.μ.). Στον «Αριστοτέλη» στο Γιαλάσι όλοι, αλλά για βουτιές στη θάλασσα ούτε λόγος. Ξύπνημα κατά τη μία, καμιά απλωτή στην πισίνα, κάτι να τσιμπήσουν και βουρ για πρόβα. Καθημερινά. Κι αδιάλειπτα.
Η είδηση βγήκε στη συνάντηση Καραντζά με τον διευθυντή του Φεστιβάλ Γιώργο Λούκο, που φέρεται να του πρότεινε να πάει την «Ελένη» στο Ηρώδειο μετά την έκπληξη της προσέλευσης κοινού. Ο Καραντζάς τσούγκρισε το ποτήρι του στον θρυλικό Λεωνίδα του Λυγουριού, μετά την παράσταση, με τον επόμενο νέο Καππαδόκη της Επιδαύρου, τον Εκτορα Λυγίζο –γνώριμοι από παλιά καθώς είχαν συσκηνοθετήσει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου «Θείο Βάνιας». Παρέα τους οι Φοίβος Δεληβοριάς, Αννα Μάσχα, Θάνος Τοκάκης.
Κατά τις 3 το πρωί –μετά την παράσταση –ο θίασος Καραντζά εμφανίστηκε στη θρυλική ντίσκο Καπάκι, ενώ μετά την πρόβα τζενεράλε είχαν κάνει το γιορταστικό δείπνο τους –κατά τα μεσάνυχτα –στο Καλογερικό. Τους περίμεναν εκεί οι Ξένια Καλογεροπούλου και Υβόννη Μαλτέζου. Η συζήτηση; Πόσα κιλά έχασε η ηθοποιός του θιάσου Ελίνα Ρίζου. Σε διπλανό τραπέζι η Νάντια Κοντογεώργη (του «Κάτω Παρταλίου») με χαλαρό λουκ. Το επόμενο βράδυ έδωσαν εκεί το «παρών» η Νατάσσα Μποφίλιου με την παρέα της.

Οι αγγλικοί υπέρτιτλοι στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου φαίνεται ότι λειτούργησαν… τουριστικά, καθώς ήταν εμφανώς περισσότεροι φέτος οι ξένοι –αρκετοί Ρώσοι. Και στη Μικρή Επίδαυρο όμως «κατέπλευσαν» (οργανωμένα) πούλμαν.

Επέμενε η Νατάσσα Μποφίλιου: Θέλω να προβληθεί ο συνθέτης της μουσικής παράστασης –της μικρής Επιδαύρου –«Επικίνδυνη ηλικία» Αγγελου Τριανταφύλλου. Καθότι ο τριαντάχρονος είναι κατ’ αρχάς γεννημένος ίδια ημέρα και χρονιά με εκείνη. Και ήταν συμμαθητής της. Και ο πρώτος με τον οποίο δοκίμασε τη φωνή της. Ποιος ξεχνάει τους παιδικούς του φίλους;

Δεν το αποφάσισε εύκολα. Η μητέρα της Νατάσσας, Κατερίνα Δρακονταειδή, να ανεβεί στη σκηνή του Μικρού Θεάτρου της Επιδαύρου μαζί της, στην «Επικίνδυνη ηλικία». Η τραγουδίστρια επέμενε. Παράλληλα ο συνθέτης Αγγελος Τριανταφύλλου έπεισε τον πατέρα του Στάθη να ανεβεί επίσης στη σκηνή. Να δει και το κοινό, βρε αδελφέ, πώς θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, οι τριαντάχρονοι, σε κάμποσα χρόνια. Εικόνα σου είμαι, μαμά, και σου μοιάζω.

Τι κερδίσαμε οι υπόλοιποι; Οτι είδαμε –και ακούσαμε –επιτέλους την Μποφίλιου μακριά από το συνθετικοστιχουργικό δίδυμο Καραμουρατίδης – Ευαγγελάτος, που πάνε πολύ (μα πάρα πολύ) πακέτο. Βέβαια, με τους ίδιους θα περιοδεύσει η Νατάσσα –πάλι! Ομως, η «Επικίνδυνη ηλικία» ήταν μια ανάσα. Καλοκαιρινή. Δροσερή. Για λίγο, έστω, μακριά από καλλιτεχνικές εμμονές…

«Ελένη», σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζάς

Μια «φρέσκια» πρόταση που παίρνει απόσταση από το κείμενο. Δεν δίνει τον λόγο σε σπουδαίους πρωταγωνιστές, αλλά βασίζεται στους νέους. Τους αντιμετωπίζει ως ομάδα και δίνει ρόλο – τον ίδιο πολλές φορές – σε περισσότερους. Σαρκάζει. Ο,τι ήταν «Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο» για τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, ήταν σε μικρότερη κλίμακα η συγκεκριμένη παράσταση για το παρελθόν της αρχαίας τραγωδίας στην Επίδαυρο.

Συνηθίσαμε πια. Να βλέπουμε τις αρχαίες κωμωδίες (καημένε Αριστοφάνη) μεταποιημένες σε επιθεώρηση – που έχει εκλείψει. Να δούμε και την τραγωδία σε… κωμωδία/παρωδία. Ομως, ποιος θα απαντήσει στην κυρία που καθόταν πίσω μου στην Επίδαυρο γιατί κάποιοι ηθοποιοί λανσάρισαν ολίγον… αυτισμό στην παρωδία ή γιατί, ως σύνολο λίγων μονάδων κακής εκφοράς, ο Χορός κάποτε ακουγόταν ψευδός;