Κάτι μου λέει αυτό. Κάτι που σκέφτομαι να το χρησιμοποιήσω και στην περίπτωσή μας, γιατί ταιριάζει γάντι με τη φτώχεια μας. Κυρίες και κύριοι, τα Μουντιάλ που ξέρατε να τα ξεχάσετε. Σταρ της νέας εποχής δεν είναι πλέον οι επιθετικοί, οι γκολτζήδες, οι φαντεζίστες, οι γητευτές της κερκίδας, οι στρατηγοί και οι καπεταναίοι. Ετσι όπως τα έφερε η κατάρα η τελευταία μας ελπίδα την σήμερον ημέραν είναι οι τερματοφύλακες, οι άνθρωποι δηλαδή της τελευταίας ευκαιρίας, του σωσμού ή του χαμού.

Βάλτε τις φάσεις στο ριπλέι και θα δείτε ότι ξέρω τι σας λέω. Δείτε πώς γράπωσε ο Νάβας της Κόστα Ρίκα το πέναλτι του Γκέκα και μας έκλεισε το σπίτι στο παρά πέντε. Θυμηθείτε τον Νόιερ της Γερμανίας, με τι περίσσιο θράσος έπαιξε μπακότερμα, απέκρουσε με το πόδι, μοίρασε πάσες ασκώντας πολιτική από τη μικρή περιοχή. Πάρτε παράδειγμα τον Ενιεάμα της Νιγηρίας ή ακόμα καλύτερα τον Αλγερινό Ράις Εμπολί με την ισλαμιστική γενειάδα που κάποτε είχε περάσει κι από τη δική μας Γ’ Εθνική και έφυγε, φαντάζομαι με τις καλύτερες εντυπώσεις. Στο όλον μείγμα προσθέστε τον Οτσόα από το Μεξικό με το φουντωτό μαλλί και τα «έξι δάχτυλα» που λαχτάρισε τη Βραζιλία, τον Μπενάλιο της Ελβετίας που τάραξε κοτζάμ Αργεντινή, τον Χάουαρντ των ΗΠΑ με το χιπστερικό μουσάκι που έπιασε τα άπιαστα στον αγώνα με τους Βέλγους. Ταρακουνήστε τα καλά και ξανασκεφτείτε το.

Αν περιμένετε τον διάδοχο του πολιτικού σωτήρα ή του Πελέ ή του Πλατινί ή του Γκερντ Μίλερ ή του Κρόιφ ή του Μαραντόνα ή του Ρονάλντο (του πραγματικού), θα φάτε το κεφάλι σας και θα μας πάρετε κι εμάς στον λαιμό σας.

Τελευταία Νέα