Πριν από λίγο καιρό, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος της Κοριέρε ντελα Σέρα Αρμάντο Τόρνο συνάντησε στη Γενεύη τον φυσικό Γκουίντο Τορέλι, έναν από τους πρωταγωνιστές της ανακάλυψης του μποζονίου του Χιγκς. Οπως ήταν αναμενόμενο, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τα μυστήρια του Σύμπαντος και της ζωής. Και πολύ σύντομα ο συγγραφέας συμφώνησε με την άποψη του φυσικού ότι οι αριθμοί είναι ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, πού πάμε και ποιες είναι οι συντεταγμένες μας στον χώρο και τον χρόνο.

«Ζούμε», του είχε εξηγήσει, «σε ένα Σύμπαν που είναι πολύ μεγάλο για εμάς αφού έχει μια διάσταση 10 εις την 28η εκατοστά και είναι αρκετά παλιό γιατί η ηλικία του φτάνει τα 13,8 δισ. χρόνια. Επίσης, είναι κρύο δεδομένου ότι η μέση θερμοκρασία του είναι -270 βαθμοί Κελσίου. Για τη σύνθεσή του ξέρουμε ελάχιστα πράγματα αφού γνωρίζουμε μόλις το 5% του Σύμπαντος. Το 27% είναι σκοτεινή ύλη, ενώ το 68% αποτελεί για εμάς ακόμη μεγαλύτερο μυστήριο μιας και πρόκειται για μια άγνωστη σε εμάς ενέργεια που σπρώχνει τα πάντα μακριά από τα πάντα και της οποίας η προέλευση μας είναι επίσης παντελώς άγνωστη».

Ο Αρμάντο Τόρνο μέτρησε τους αριθμούς για να διαπιστώσει ότι χρειάστηκαν μόλις επτά γι’ αυτήν την περιγραφή. Αυτή, σκέφτηκε, είναι η πιο λαμπρή απόδειξη της υπόθεσης που είχε διατυπώσει το 1930 ο βρετανός αστροφυσικός Τζέιμς Τζινς στο δοκίμιό του «Το μυστηριώδες Σύμπαν»: ότι ο Μεγάλος Αρχιτέκτονας του Διαστήματος είναι στην πραγματικότητα Μαθηματικός. Δεν είναι μόνο η μαθηματική εξήγηση που οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα. Είναι και η γοητεία μιας επιστήμης που άλλοτε μας δίνει την υπέροχη αίσθηση ότι εξερευνούμε έναν σκοτεινό κόσμο με ένα λυχνάρι που δεν σβήνει ποτέ και κάποτε μας προσφέρει την απατηλή ελπίδα ότι μπορούμε να φτάσουμε την ταχύτητα του φωτός μόνο με ένα ζευγάρι πατίνια.

Αλλά είναι ακόμη ότι ο φόβος που μας προκαλούν τα μαθηματικά έχει κάτι από τον αρχέγονο φόβο που μας προκαλεί το Σύμπαν. Γράφοντας για τα μαθηματικά στη διπλανή σελίδα, η Ρομπέρτα Καβαλότι ανακαλεί έναν εφιάλτη των μαθητικών της χρόνων. Κι αυτός ήταν ο καθηγητής της των Λατινικών, ο οποίος επέλεγε τον μαθητή που θα εξέταζε ανοίγοντας το βιβλίο στην τύχη και προσθέτοντας τα ψηφία του αριθμού της σελίδας –«Σελίδα 78… Επτά και οκτώ ίσον δεκαπέντε… ποιος είναι 15ος στον κατάλογο;». Κάποια στιγμή, η ιταλίδα δημοσιογράφος έπιασε χαρτί και μολύβι. Το νούμερο τέσσερα του καταλόγου είχε 9 πιθανότητες στις 130 να εξεταστεί, το νούμερο 2 μόλις 5. Και το νούμερο 19; Απολύτως καμία.

Ενας καινούργιος κόσμος είχε ανοιχτεί μπροστά της.

Τελευταία Νέα