Αναζήτηση
Μια παραίτηση που τίθεται σε ψηφοφορία. Μια παραίτηση που δεν ανακοινώνεται ως προσωπική απόφαση, αλλά τεμαχίζεται, διανέμεται και ζυμώνεται σε συντροφικό κύκλο. Θα ήταν το πιο παράδοξο αν δεν υπήρχε κάτι παραδοξότερο. Μια παραίτηση η ψηφοφορία επί της οποίας αναβλήθηκε διά ψηφοφορίας για ένα συνέδριο έκτακτο που θα γίνει ύστερα από τρεις μήνες…
Οχι, δεν είναι ο Φώτης Κουβέλης το πρόβλημα της ΔΗΜΑΡ. Ακόμη κι αν είχε παραιτηθεί, ακόμη κι αν η Κεντρική Επιτροπή είχε εγκρίνει διά της ψήφου της την παραίτησή του, η ΔΗΜΑΡ θα παρέμενε κουβελική. Αυτός που θα διαδεχόταν τον Κουβέλη, αν δεν ήταν ο ίδιος ο Κουβέλης, θα ήταν κάποιος εκλεκτός του.
Το πρόβλημα της ΔΗΜΑΡ είναι το ίδιο εκείνο υπαρξιακό δίλημμα που τη βάραινε από την ίδρυσή της. Θα είναι κόμμα διαμαρτυρίας ή κόμμα συμμετοχής; Θα είναι κόμμα συμμαχιών ή περίκλειστο φέουδο προσωπικών φιλοδοξιών; Θα είναι Αριστερά –όπως αυτοδιαφημιζόταν –της ευθύνης ή της τζάμπα καταγγελίας;
Αδικεί κανείς τον Κουβέλη, αν ξεχνά ότι πρώτος πήδηξε τον φράκτη. Την ώρα που οι παλιοί του σύντροφοι τον έκραζαν «Εφιάλτη», εκείνος δοκίμασε να υπερβεί τα αριστερά συμπλέγματα. Εφερε ένα αριστερό κόμμα στην εξουσία. Ηταν η πρώτη φορά για την Αριστερά –αν εξαιρέσει κανείς την ειδικού σκοπού και ορισμένου χρόνου συγκυβέρνηση του ’89.
Το πρόβλημα της ΔΗΜΑΡ είναι ότι η ίδια αναθεματίζει αυτό το ιστορικό βήμα. Το πρόβλημα του Κουβέλη είναι ότι φέρει το επίτευγμά του ως σφάλμα. Μπορεί και να ‘ναι αργά για να το δει αλλιώς.
