Σ’ ευχαριστώ, Θεούλη μου, που παραμεγάλωσα, που δεν είμαι πια δυο χρόνια νεότερη, που είναι 2014 κι όχι 2012, να μην ξέρω πού μου παν τα τέσσερα. Ηταν τελικά φίλη ή φίδι η Μέρκελ που το πήρε πίσω και δεν μας πέταξε έξω από την ΕΕ, να βάζουμε τώρα την κάρτα μας κι αντί για ευρώ να βγαίνει από το ΑΤΜ παγωτό χωνάκι; Ηταν φίλοι ή φονιάδες των λαών οι Αμερικάνοι που έβαλαν φρένο στα σχέδια του Σόιμπλε, κι οι Κινέζοι που έκαναν το ίδιο, αλήθεια, τι ήταν οι Κινέζοι; Σουλτάνοι του παρεμπορίου μήπως ή οι εισβολείς της COSCO που έδωσαν ζωή στο λιμάνι και το έκαναν αίφνης αυτοδιοικητικό μήλον της έριδος, να μην ξέρω τώρα εγώ ο γαύρος κατά πού να πάω πέσω; Στο τηγάνι αλευρωμένος ή στο ξίδι τουρσί; Αν είσαι γαύρος και πονείς το επόμενο Grexit που βλέπω εγώ να έρχεται, δεν θα έχει να κάνει με την έκπτωση από τη ζώνη του ευρώ, αλλά μάλλον από τη ζώνη του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αυτά κι άλλα πολλά βασανίζουν το θολωμένο μου μυαλό τώρα που γερνάω, δυο χρόνια μακριά από τη νευρική εκείνη εποχή. Το λοιπόν, σ’ ευχαριστώ, Θεούλη μου, που έχω το τράτο να τσαντίζομαι με τις μισογυνικές αηδίες του Πάγκαλου αντί να ψάχνω τα κορίτσια μου στην έρημο του Νίγηρα. Διότι η αφρικανική ήπειρος δεν είναι και τόσο μακριά όσο νομίζεις. Η απόσταση ποικίλλει, αναλόγως από πού τη μετράει ο καθένας. Αν, φέρ’ ειπείν, είσαι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, τότε απέχει παρασάγγας. Αν όμως είσαι γυναίκα, πες καλύτερα τα Πατερημά σου, όπως το κάνω εγώ τώρα δα.

Τελευταία Νέα