«Εμείς παρακαλούμε τον Θεό να σαπίσει το στόμα του»… Αυτό έπρεπε να μας το έχει πει νωρίτερα ο μητροπολίτης Αμβρόσιος, προτού προλάβουμε να φάμε τον αγλέουρα. Δεν θυμάμαι να του έδωσα τα κλειδιά και τα διάσημα της προσωπικής μου κολάσεως. Με ποιο δικαίωμα έρχεται εδώ και μετράει τις μπουκιές και τα λόγια μου; Αν καθ’ οιονδήποτε τρόπο είχα συμβάλει στην επαγγελματική του ανέλιξη θα του αναγνώριζα το δικαίωμα να μου φορτώνεται όπως το κάνει τελευταία και ο Αλέξης Τσίπρας. Μήπως είμαι εγώ Κύριε ανάμεσα σε αυτούς που λες πως «επέλεξαν για τον λαό μας τη σταύρωση»; Ενας ένας, βρε παιδιά, με τα θεολογικά διλήμματα γιατί, ειλικρινά σας το λέω, άλλο ένα τέτοιο να μου προκύψει είμαι έτοιμη να αλλαξοπιστήσω, να τα βροντήξω και να πάω εκεί που μου υπόσχονται ζωήν αιώνιον, το βάρος μου σε λίρες και τη βεζυροπούλα για γυναίκα. Και ποια είναι αυτή η βεζυροπούλα που όλο την ακούω κι όλο δεν την βλέπω να ‘ρχεται; Αν είναι «αυτό το φως» που, όπως λέει κι ο Σαμαράς, «μας κρατάει όρθιους και θα μας βγάλει όλους τους έλληνες νικητές», τότε πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε. Τον Διάκο τότε παίρνουνε και στο σουβλί τον βάζουν. (Τα υπόλοιπα μας τα έχει γράψει και η Ιστορία)