Φτερνίστηκε ο Νίκος Δήμου αλλά δεν έσβησε η λαμπάδα μου με το Αγιο Φως. Για τέτοια είμαστε τώρα; Του ‘δωσε εκεί πέρα ένα χαρτομάντιλο ο Σταύρος και η στέψη συνεχίστηκε κανονικότατα, ή μάλλον η πρόβα στέψης. Δεν ξέρω κιόλας πόσες πρόβες είχαν κάνει στον καιρό τους ο Ναπολέων και η Ιωσηφίνα, αλλά οι ζωγραφιές με την Coronation στην Παναγία των Παρισίων είναι όλες σούπερ. Το είχαν αυτό το χούι της γκλαμουριάς οι πρώιμες ευρωπαϊκές επαναστάσεις. Προς δημοκρατία το πήγαιναν, πλην όμως τους προέκυπτε βασιλιάς, δικτάτορας, Θεός και παντοκράτορας. Σαν τον παντοκράτορα που είδα το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης από τη Δημόσια Τηλεόραση. Περίεργο. Τον κοίταζα, με κοίταζε και μου ‘μοιαζε με τον Μαρινάκη. Ως Ολυμπιακός και ως άνθρωπος, προς στιγμήν τα χρειάστηκα. Λες, λέω, να με τιμωρεί ο Θεός της γαυροσύνης που αντί να δω το Ρεάλ – Ολυμπιακός κάθησα ν’ ακούσω λειτουργία από τη Μητρόπολη Πειραιά; Δεν έχω αντίρρηση. Να κινείται η κάμερα, να μην είναι διαρκώς κολλημένη στα στασίδια και στον πολυέλαιο, αλλά αυτά τα επίμονα φέιντ ιν – φέιντ άουτ, πρώτα στον Νυμφίο και μετά στην κάρα της προεδράρας μας με έβαλαν σε σκέψεις. Θες γυρεύεις ν’ αρχίσουν τώρα να μας κατηγορούν και για παράγκα στο τροπάριο της Κασσιανής; Να, κάτι τέτοια κάνει το ιερατείο και διώχνει τους πιστούς από την Εκκλησία.

Τελευταία Νέα